Thomas en Joyce, zou dat passen?

Compleet doorgedraaid

Dit is een verhaal dat ik ooit voor school heb geschreven. Ik zou graag willen weten hoe je dit verhaal vind, dus plaats A.U.B. een reactie!!!


Versuft doe ik mijn ogen open. "Wat is er gebeurd?" 'Kijk!' Hoor ik in de verte. 'Ze word wakker!' Iemand schud aan mijn arm. "Joyce! Joy! Doe je ogen eens open, word een wakker!?' Weer dat irritante gefluister. Opeens word ik wat helderder. "Kom op, Joy! Doe je ogen eens open!" Moedig ik mezelf aan. Met een ruk sper ik mijn ogen wijd open. 'Nee!' Fluister ik. 'Ga weg, Melissa!' Boven zie ik verbaasde gezichten. 'Waar heeft ze het over?' Wordt er verbaasd gevraagd. Dan herrinner ik me weer wat er gebeurd was.
Gisteravond werd ik meegenomen naar "een leuk cafeetje", zoals haar vriendinnen het noemden. Dat vonden zij zeker, denk ik schamper. Leuk cafeetje hoor! Het heette Xe....Xen...Ja! Xenon! Dat stond op een bord voordat ik naar binnen ging. Melissa, Eva en Julia gaven me eerst een zoet drankje. Het smaakte lekker zoet. Daarna had ik me heel opgelaten gevoeld. Ik zie opeens mezelf voor me. 'Nee!' Kreun ik in me. Ik zie me dansen met een jongen, net iets ouder dan mij, met blond haar. Hij heeft een mooi gezicht en leuke kleren aan. "Het lijkt wel of ik XTC op heb!" Flitst het door mijn hoofd heen. Direct verwerp ik het idee weer. "Dat kan echt never niet." Ik probeer de gebeurtenis verder op te halen, maar met de gedachte dat ik XTC op zou kunnen hebben, lukt me dat niet echt. "Wacht!" Denk ik dan weer. Aan het einde had de jongen gevraagd: 'Wil jij verkering met mij?' En ja hoor, met mijn stomme hoofd had ik ja gezegd! Verlegen liep ik achter de jongen aan, die mij aan mijn hand meetrok naar een hoekje in het café. (Was het eigenlijk wel een café?!) Met een glimlach trok hij mij op zijn schoot, nadat hij met een lachje op een stoel was gaan zitten. Lief keek hij me aan. Hij bracht zijn gezicht dicht bij de mijne. Ik voelde zijn lippen op de mijne. Vol liefde (was het nou echte of XTX-liefde?) beantwoorde ik zijn zoen. Het was vreemd om mijn eerste zoen te hebben in een café. Maar het was heerlijk! Nee, daaraan was niets op aan te merken. Het vreemde was, dat Melissa, Eva en Julia me verwijtend aankeken en daarna niets meer tegen me gezegd hadden. Hoe ik thuis ben gekomen, weet ik niet meer. Ik voelde in mijn broekzak. "Yes! Het briefje zat er nog in! Daar stond immers, hoe belangrijk het ook was, op een verfromfraaid blaadje, het e-mailadres van Thomas!" Vol liefde vervuld staarde ik omhoog naar het plafond. Gelukkig hoorde ik geen fluisterstemmen meer. Langzaam dacht ik weer na. Binnenkort moet ik Thomas eens gaan opzoeken, hoe erg pap en mam het ook verboden hadden om ooit naar een café te gaan. "Thomas en Joyce", dacht ik verliefd na. "Zou dat passen?" Ik hoopte meer dan ooit van wel!

HET MEISJE MET DE PROBLEMEN - DEEL 2

Het meisje met de problemen- deel 2

Hier is het tweede deel van het verhaal "Het meisje met de problemen". Hieronder staat weer de link waar je dit verhaal na kunt lezen en natuurlijk een reactie kan plaatsen!

Veel leesplezier!


Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen...

"Melis!! Melissa! Word eens wakker?!" hoorde ik opeens iemand zeggen. "Doe je ogen eens open?" Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. "Het gaat niet." probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. "Ze is wakker! Echt wakker!" Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. "Doet alles zo"n pijn, meisje?" vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. "Mama..." fluisterde ik. "Wat....?" Ik zag mama schrikken. "Sssst..." siste ze. "Alles komt goed." Alles komt goed, alles komt goed...alles komt...alles... Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.

De volgende morgen werd ik, gelukkig met iets minder hoofdpijn dan gister, wakker. Ik opende mijn ogen, maar deed ze gelijk weer dicht, vanwege het felle licht. Ik probeerde het na een paar minuten weer, nu berekend dat er fel licht was. Langzaam probeerde ik me op te richten. Links lag er nog een meisje, die met haar been omhoog lag. Haar hele hoofd was bedekt met wit verband. Er kwam wat beweging in het meisje. Met een juichkreet keek ze opzij. "Je bent wakker!" Riep ze. Moeizaam knikte ik. "Gaat het een beetje?", vervolgde ze wat zachter. "Ja, het gaat wel, bedankt!" Ik plofte weer in mijn bed, wat ik beter niet had kunnen doen. Een pijnscheut schoot door mijn hele lichaam. "Voorzichtig, joh!" Ik deed even mijn ogen open. "Waar....is...mama..?" Vroeg ik schor. "Je moeder?" Vroeg het meisje verbaasd. "Je moeder is even aan het slapen. Ze heeft hier hele nachten gewaakt, je heb wel 4 dagen in coma gelegen. Maar wat is er gebeurd met jou en je moeder? Je moeder heeft allemaal blauwe plekken en bij alles wat ze doet, kreunt ze verschrikkelijk." Ratelt ze verder. "Maar", zei ze, toen ze zag dat Melissa het te kwaad kreeg. "Ze is heel aardig. Heb je geen vader die kan waken, zij is helemaal op! En o ja, je, of nee ik moest bellen als je wakker was." Daarbij drukte ze op een bel die naast haar op haar nachtkastje staat. Een afgrijselijke bel doet me in elkaar schrikken. Bezorgd keek het meisje naar haar en ging toen verder. "Ik ben vergeten om te vertellen hoe ik heet. Ik ben...." Haar stem ging verloren in de deur. Krakend verscheen er een dikke zuster in de deuropening. "Ben je wakker?" Vroeg ze met een lichte, mooie stem. "Tssss", riep het meisje er midden door heen. "Anders zou ik niet gebeld hebben, hoor! Ik...." "Ja, jij bent zo goed, Ester. Je hoort eigenlijk op de afdeling "moeilijke kinderen" te liggen. Of zelfs op afdeling "verwende kinderen"". Verwaand kijkt Ester op mij neer. "Ja, dat vind ik ook!" Glimlachend hoor ik het heerlijke gekibbel aan. Verschrikt kijkt de zuster opeens naar mij. "Word het niet te druk voor je, meis? Anders breng ik je naar een andere, gesloten afdeling neer, als zij te druk is." Met wilde gebaren wijst de zuster naar de geopende deur. "Trouwens, ik ben zuster Olivia. Mooie naam, he? Maar daarvoor kwam ik niet. Ik kwam voor...Ehhhh.... Ja, omdat Ester had gebeld. Ik zou het bijna vergeten!" Knipoogt ze naar mij. Verontwaardigd draait Ester zich om in haar bed. "Wil je wat drinken, misschien?" Vraagt zuster Olivia nu aan mij. Ik denk even na. "Doe maar appelsap." De zuster draait zich heupwiegend om. "En jij, Es?" Vraagt ze op een zoete toon. "Ook appelsap", bromt Ester goedmoedig. Nadat zuster Olivia zich omgedraaid heeft, draait Ester zich weer om. "Nou, ik ben dus Ester, 12 jaar en ga bijna naar het Voortgezet Onderwijs. En jij?" "Ik ben Melissa, ook 12 jaar en ik ga ook bijna naar het voortgezet onderwijs." "Wat leuk!" Roept Ester. Op haar gezicht verschijnt een verdrietige trek. "Wat is er?" Vraag ik voorzichtig. Een paar snikken is het antwoord. Dan zie ik weer iemand in de deuropening. "Mam!!!" Roep ik blij en verrast tegelijk. Moeder vliegt op me af en omhelst me. "Weet jij wat er met me aan de hand is?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik weet het niet allemaal", omzeilt moeder mijn vraag. Onderzoekend kijk ik haar aan. "Echt niet?" "Nee. Maar zo meteen word je onderzocht door de dokter; dan kun je het aan hem vragen." Ik zie dat er wat ernstigs aan de hand is. Een vreemd gevoel bekruipt me. "Kijk!" Wijst Ester. "Daar komt zuster Olivia aan!" "O", begrijpt moeder. "Je hebt al kennisgemaakt met haar." Met een zachte bons zet de zuster de glazen appelsap op de kastjes neer. "Alsjeblieft, meiden! Drinksmakelijk!" "Bedankt", mompel ik. Voor de zoveelste keer zie ik dan weer de deur opengaan. "Ligt hier Melissa Krijgsman?" Vraagt er een jonge man, van zo"n 20 jaar, schat ik.
Ik steek mijn hand op. "Dat ben ik." De jongeman kijkt opgelucht en vraagt dan aan zuster Olivia: "Kunt u haar naar de kamer van dokter Huizinga brengen, zuster?" Deze bijt even op haar lip. De jongeman ziet zijn plan al in duigen vallen. "Alstublieft? Ik....eh...heb nogal...." Luid schiet ik in de lach, als ik het benepen gezicht van de jongen zie. Ook zuster Oliva en moeder schieten in de lach. De jongen kijkt het even aan, maar grijnst dan mee, hoewel, met een boer met kiespijn. Uiteindelijk komt Melissa boven met behulp van haar moeder, zuster Olivia en na wat gekibbel, óók de jongen, die uiteindelijk, na heel veel heen en weer gepraat heeft gezegd dat hij Jim heet. "Ik ben in opleiding voor ziekenhuis medewerker, ik weet nog niet precies wat ik ga doen; daarom kijk ik overal rond", vertelt hij. Ik geniet met volle teugen, na al die teleurstellende gezichten te zien, die moeder op haar gezicht had. Luid schiet ik in de lach als een oude man Jim uitscheld, als het bed tegen zijn rolstoel aankomt. Na een heleboel gekke gezichten getrokken te hebben, komen ze gierend van de lach aan bij dokter Huizinga aan. Deze is het tegenovergestelde van Jim; oud, kijkt wat sacherijnig uit zijn ogen en allesbehalve vrolijk. Met een stuurs gezicht kijkt hij naar de lachende mensen, en roept ze dan tot halt. "Ik heb niet zo veel tijd, dus als jullie even.....serieus kan zijn...."Bromt hij. Direct roept moeder me tot stilte. Haar net zo blije gezicht verandert weer in een, vreemd en bijna verdrietig gezicht. Wat zou er aan de hand zijn? Hardop wil ik de vraag herhalen, maar houd geschrokken mijn mond dicht als ik het strenge gezicht van de dokter zie. Met een zwaai tilt Jim me op de onderzoekstafel en zet met recht overeind, met een kussen in mijn rug. Dokter Huizinga komt langzaam aanlopen, hij zoekt steun bij de kasten en komt uiteindelijk rechts naast mij te staan. "Wat ik gezien heb, is niet best, meisje", begint hij met een rare, niet-te-beschrijven-stem. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen. Mijn spieren spannen zich samen, klaar om de klap op te vangen. Ik hoor de stemmen al: "Je kan nooit meer lopen", of "je moet voor een half jaar in het ziekenhuis blijven". Het ergste wat me kan overkomen is dat wel! "Het heeft niet met je...je...ja, ongeluk te maken", stelt de oude man me gerust. Schuin kijk ik de dokter aan. "Waarmee dan?" Vraag ik met een vlaagje nieuwsgierigheid en angst tegelijk. Meelijdend kijkt hij me aan. "Laten we het eerst ergens anders over hebben", gaat hij opeens op een ander onderwerp over. Wild schud ik mijn hoofd. "Ik wil het weten!" Moeder pakt m"n hand en knijpt zachtjes. Met een vaste stem vraagt de dokter: "Heb je een fijne vader en moeder, thuis?" Een schok gaat door mij heen. "Je vertelt niks, hoor! Aan niemand! Ik ram je helemaal kapot als je iemand vertelt van alles wat ik doe!" Hoor ik vader vertellen in een driftbui, nadat hij los was gegaan. "Ja, mam is heel lief en pap ook", schor probeer ik er nog het goede van te maken. Moeder schud met haar hoofd. "Ik weet alles al, meisje. Ook van je vader!" Ik had het op een of andere manier al verwacht, toch kwam het als een donderslag; ik weet alles al, meisje. Ook van je vader! Dreunt het door mijn hoofd heen. Ook van je vader...

Het meisje met de problemen

Hoi lezer,

Bij een opdracht voor school moest ik een verhaal schrijven. Ik heb het gedaan over het mishandelen van kinderen, dit keer een meisje.
Ik hoop dat jullie het mooi vinden, en wil je weten waar het gepubliceerd staat? Kijk dan op:

http://kluitman.nl/index.php?tab=kinderen&actie=verhalen&jv=887

Ook kun je proberen om je eigen geschreven verhaal daar gepubliceerd te krijgen! In ieder geval: Veel succes met lezen en/of je eigen verhaal schrijven en publiceren!!!

Groetjes Nellie

HET MEISJE MET DE PROBLEMEN

Door Nellie van Bergeijk (12)

Huilend liep ik naar mijn kamer. Voor de zoveelste keer had mijn vader me geslagen. Moeder probeerde me nog te verdedigen, maar ook dat mislukte. Nog nasniffend liet ik me op mijn bed vallen. Waarom sloeg papa me? Wat deed ik verkeerd, wat had ik misdaan? dacht ik treurig. Moeizaam hees ik mezelf overeind en keek in de spiegel. Ik schrok niet meer. Bijna dagelijks sloeg mijn vader me, bijna dagelijks had ik een gehavend lichaam. Kreunend liet ik me op mijn bureaustoel zakken.
Ik moest nog huiswerk maken, morgen was er weer een dag, op die verschrikkelijke school. Op zich vond ik school niet erg, omdat ik dan niet bij vader hoefde te zijn. Ik hield dan ook wel van leren, maar het feit dat ik helemaal, nou ja, bijna niemand had maakte me niet blij. Ik had alleen maar mijn vriend Joeri. Hij hielp me tenminste nog een beetje, bij hem kon ik uithuilen. Maar zelfs mijn diepste gedachten en verlangen zei ik niet tegen hem. Ook dat mijn vader mij mishandelde, wist niemand.
Voorzichtig bracht ik wat crème aan op mijn gezicht. Gelukkig, geen blauw oog, want dan moest ik me weer afmelden, dan kon ik de volgende dag weer het gezeur van mijn klasgenoten aan horen: ‘Alweer een snipper dag genomen? Lekker uitgeslapen?’ Nou, mooi niet dus!
Opeens zag ik een kaartje van Chris op mijn bureau liggen. Waar kwam die vandaan? Ik zuchtte. Zeker weer van mijn moeder. Langzaam las ik het door.
Je kunt altijd bij Chris terecht. Wat er ook met je is. Misschien gaan je ouders scheiden of word je gepest. Dan kun je met Chris chatten, mailen of bellen. Maar ook als je ergens anders mee zit - of gewoon even van je af wilt kletsen - kun je contact opnemen met Chris.
Telefoon: 0800 - 6312300
Website en chat: www.chris.nl
Mail: help@chris.nl
Nou, daar had ik helemaal geen zin in. Met een onbekende mailen, bellen of chatten. Bah! Ik zuchtte diep.

De volgende morgen liep ik moedeloos naar beneden. Hopelijk was vader zijn boosheid weer kwijt, dan kon ik tenminste zonder ruzie en boosheid naar school. “Ik denk ook altijd aan stomme dingen”, dacht ik wrang. “Maar wat kan je anders, met zo’n vader?” Zacht schoof ik aan tafel en zond een gebedje naar de hemel. Toen ik daar mee klaar was, klonk de snerpende stem van mijn vader: “Moet je nou alweer bidden? Ik geloof allang niet meer dat er een God bestaat! Geloof jij dat wel dan?” sneerde hij er direct achteraan. Wild draaide ik me om. “Ik hoop en bid nog steeds dat ik ooit een vader krijg die goed voor me zorgt!” snauwde ik. Direct hield ik verschrikt mijn mond. Wat had ik nou weer gezegd? Bang pakte ik een boterham uit de zak en keek toen snel naar mijn vader. Die had grote ogen opgezet en sprong woedend op: “Dát laat ik me niet zeggen!!! Ik…ik…zal je!!” riep hij. Beschermend vouwde ik mijn handen om mijn hoofd en zond voor de tweede keer, nu een schietgebedje, naar de hemel. “Heer, help mij!” Vader zocht ondertussen iets waarmee hij mij kon slaan. Toen hij dat niet kon vinden, riep hij moeder, die verschrikt naar beneden kwam stommelen. “Waar heb je dat…die….” Verder kon hij niet praten, want buiten klonk het overbekende belletje. Joeri! schoot het door mijn hoofd heen. Snel propte ik nog een boterham in m’n mond, griste een cracker mee en rende naar buiten. “O nee! Mijn jas!!!” dacht ik en rende weer naar binnen.
Daar stonden vader en moeder een verschrikkelijke, eindeloze discussie te houden over het mishandelen van kinderen. Tenminste, dat zei mam. Vader riep nijdig: “Mishandelen? Noem jij dit mishandelen? Nou, echt niet!” “Wat….hoe noem jij dit dan?” vroeg moeder uitdagend. Té uitdagend zelfs, want vader kon zich niet meer beheersen. Woedend pakte hij de stofzuigerslang uit moeders handen en sloeg haar, net zolang tot ze neerviel. Dreigend kwam hij op me aflopen. “Jij ook nog?” vroeg hij met een wreed lachje. Wild schudde ik mijn hoofd, rukte mijn jas van de kapstok en vlóóg naar buiten, weg van vader. Ondertussen pakte ik mijn mobieltje en belde oma op. “Oma….oma….” hijgde ik. “U moet direct komen! Moeder…” Verder kwam ik niet, want daar kwam Joeri aanlopen. “Wat hoorde ik voor gebonk?” vraagt hij wantrouwend. “En waarom loop je zo te hijgen en bel je iemand?” Hij probeerde langs me heen te kijken, maar ik sloeg de deur dicht en duwde hem weer naar zijn fiets. “Over 2 seconden ben ik bij je!”
“1…..2…..” Deed Joeri grijnzend. “Grappig!” snauwde ik hem toe. “Sorry hoor,” zei hij verschrikt en liep naar zijn fiets. “Ben je sacherijnig?” “Ja, ”antwoordde ik. “Ik heb een rothumeur, ga nou weg!” Beledigd klapte hij zijn geopende mond dicht en stapte op. Na 5 minuten zwijgend gefietst te hebben, had ik al spijt. Zuchtend zei ik: “Sorry van net, maar m’n vader…” Verschrikt sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Bijna had ik mijn geheim verklapt! Vragend kijkt Joeri naar me. “Deed irritant,” maakte ik gauw af. “O,” knikte Joeri zogenaamd begrijpend. “Doet mijnes ook weleens!” “Ja”, zei ik wrang. “Alleen dan leuk irritant!” Ik wist dat het raar klonk, maar het was gewoon zo!
Bij Joeri thuis was het altijd gezellig. Hij had nog 2 zusjes van 1 en 3 en 1 broertje van 5 onder hem en 2 zussen van 16 en 19 boven hem. Die waren echt super aardig. Ik ging daarom ook graag naar de familie Roosen. Even was ik héél diep in gedachten verzonken…
Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen…

“Melis!! Melissa! Word eens wakker?!” hoorde ik opeens iemand zeggen. “Doe je ogen eens open?” Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. “Het gaat niet.” probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. “Ze is wakker! Echt wakker!” Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. “Doet alles zo’n pijn, meisje?” vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. “Mama…” fluisterde ik. “Wat….?” Ik zag mama schrikken. “Sssst…” siste ze. “Alles komt goed.” Alles komt goed, alles komt goed..alles komt…alles… Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.

De meidenbende

'En waar komen jullie vandaan?' Is Eva's volgende vraag. Ze zijn begonnen met het "vraaggesprek" tegen elkaar. 'Wij komen uit Utrecht', antwoord Joel. 'Oke!' Zegt Julia. 'Wij ook!' Enthousiast kijken Julia en Eva elkaar aan. Ze geven elkaar een dikke knipoog en grinniken. Joel, Nick en Maria kijken elkaar bevreemd aan. Luid schieten ze in de lach. 'Jullie moeten niet zo vreemd kijken!' Schatert Julia en giert het dan weer uit. Maria kijkt het even aan, maar zegt dan aarzelend: 'Zullen we even ergens anders gaan zitten? We zitten hier een beetje in het zicht!!! En uiteraard met de jongens!' Vult ze nog snel aan, als ze de blikken van de tweeling ziet. "Als blikken konden doden', lacht ze. Nog nagiechelend lopen ze gezamelijk naar het station. Daar wachten ze op de trein, om door te gaan naar het centrum van Amsterdam. Eerst zou de drieling naar huis gaan, maar omdat Julia en Eva volhielden dat het gezelliger was om met z'n vijven te gaan winkelen, gingen ze akkoord.
Lachend stappen ze in de trein en rijden ze naar het centrum van Amsterdam. In de trein vertellen Julia en Eva van het geheim van de brief en Lize van Doel. Verrast kijken Joel en Nick naar de tweeling.
'Wat hebben jullie allemaal beleefd?' Wil Nick weten. 'Niet zo nieuwsgierig, Nick!' Plaagt Eva. 'Jullie mogen wel alles eten maar niet alles weten!' Geirriteerd kijkt Nick naar buiten maar dan vervolgt Eva: 'Dat is wel een lang verhaal hoor!' Tevreden nestelt Nick zich in de hoek en luistert naar Eva, die aangevuld word door Julia.
'Sjonge!' Verzucht Joel als ze alles verteld hebben. 'Jullie zijn echt heel avonturlijke meiden zeg!' 'Ach!' Vind Julia. 'Het is niet altijd even leuk. Bijvoorbeeld die dag in de cel zitten was ook niet echt leuk!' Ondertussen zijn ze in het centrum aangekomen. Zogenaamd vermoeid ploffen ze neer en bestellen wat appelsap en taart. Opeens word hun gesprek onderbroken door een luid gegil. Alle vijf kijken ze verschrikt op en draaien hun hoofden in de richting van het gegil, dat nog steeds doorgaat. Dan zien ze een zestal meiden die hun kant op komen rennen!!!!!! 'Dit is de meidenbende!!!' Gillen Eva en Julia tegelijk!!!!

Verliefd

Lachend eten Eva en Julia de zak patat leeg. Schuin kijkt Eva naar de broertjes en Maria. Dan neemt Julia het besluit. Ze gooit de lege patatzak in de prullebak en ploft naast Maria neer. 'Hoi', zegt ze, en ze steekt haar hand uit. 'Ik ben Julia en dat is Eva'. Verrast kijkt Maria op. Verlegen zegt dan ook Maria: 'Ik ben Maria en...' Ze wijst naar de jongens naast haar. 'Dat zijn...' Ze wil de namen opnoemen, maar dan bitst de linkse: 'Dat kunnen we ook zelf zeggen, hoor!' Verontwaardigd kijkt Maria naar Eva en Julia. Eva haalt haar schouders op en zegt: 'Maakt mij niet uit hoor! Hoe heten jullie?' Kijkt ze dan vragend naar de jongens. Nu neemt de rechtse jongen het woord. 'Ik ben Nick en die andere is Joel.' Uit de hoogte kijkt hij naar Maria en sist dan: 'Lijkt me wel leuke meiden'. Joel knikt bedachtzaam. 'Welke....' Nick bijt op zijn lip maar zegt niets. 'Zullen wij even ergens anders gaan zitten', stelt Maria voor en kijkt vragend naar de tweeling. Maar die zegt niets. Bevreemd kijkt Maria de meiden aan. 'Joehoe!!!' Roept Maria, en ze zwaait voor hun ogen. Opeens worden ze "wakker" en vragen tegelijk: 'Wat zei je?' Hartgrondig zucht Maria en herhaalt haar vraag. 'Zullen we ergens anders gaan zitten?' Nu horen ze het wel. 'Mmmmm', denkt Eva. 'Zullen we gewoon blijven zitten? Ik heb zulke zere benen!' Dat is eigenlijk helemaal niet waar, maar ze wil zo graag bij de jongens blijven! Ook Julia heeft de smoes door en zegt: 'Nee, laten we maar blijven zitten!' Verongelijkt kijkt Maria van de tweeling weg. 'Dan niet', mompelt ze. 'Maar', gaat ze dan verder. 'Dan gaan we gewoon wat vragen aan elkaar stellen. Bijvoorbeeld waar je vandaan komt, wat je wilt gaan doen later, op welk niveau je zit op school enz. Met een schuin hoofd kijkt ze dan naar haar broertjes en naar de tweeling. 'Of dat je verkering hebt, ooit gezoend hebt met een jongen of meisje..snappen jullie?' Met een ruk schiet Eva's hoofd omhoog. ' Is goed', hapt ze meteen. Direct krijgt ze een stoot van Julia. 'Niet direct toehappen', sist ze toe. O, nee! Schrikt Eva. Maar Maria heeft al gezien dat de tweeling waarschijnlijk verliefd is!!!!

Het meisje en de twee jongens

Gierend van de lach bekijken Julia en Eva elkaar. 'Wat zie jij eruit!!!!' Giert Julia. 'Nou, moet je jezelf eens bekijken!!!' Schatert ook Eva. Samen zijn ze de zaak binnen gestapt, uiteraard wel nadat ze wat bedaard waren. Allebei wilden ze een "schoonmaak behandeling" van €5,- euro. Bij elkaar dus €10,- euro. De vrouw had hen even aangekeken en zei toen: 'Ga daar maar zitten.' Na 5 minuten kwamen er twee dames aan, die hen insmeerden met allerlei smeerseltjes en kwaaltjes. Nu moeten ze even wachten om het masker in te laten trekken. 'Sssst!!' Waarschuwt Eva. 'Daar komen Marilène en Sanne aan!' Zogenaamd, alsof ze niets gedaan hebben, wat natuurlijk ook bijna niet is, zitten ze te wachten. 'Super!' Zegt Marilène tegen Julia. 'Perfect!' Zegt Sanne tegen Eva. 'Helemaal goed gewacht ook!' Allebei weten ze een lach aanval te beheersen en proberen ze serieus te kijken.
'Jongens, ik wil naar deze winkel!' Horen ze opeens een meisje zeggen.
'Nee!!' Zeggen twee jongens tegelijk. 'Wij willen en we gaan naar die winkel daar! We willen vast voor een laptop en mobiel kijken', vult de linkse aan. Geïrriteerd draait het meisje zich om. 'We gaan eerst...' 'Naar die winkel daar en dan naar huis', maakt de rechtse haar af. 'Nee, we gaan hier naar binnen!' Het meisje doet demonstratief haar armen over elkaar en stapt naar binnen. 'Ik zoek nagellak en mascara, heeft u dat hier te koop?' De twee jongens ontploffen bijna. 'Maria, wij gaan echt weg!!' 'Dan gaan jullie maar!' Bitst Maria terug. En daarmee is de discussie afgelopen.

De vrouw achter de kassa schud haar hoofd en zegt: 'Niet zoveel ruzie maken, he?!' Ook Marilène en Sanne kijken elkaar aan en zeggen: 'Wat is er veel ruzie op de wereld, nog wel in gezinnen!' 'Je weet anders niet of ze wel broertjes en zusje zijn, hoor!' Verdedigt Eva het meisje en de jongens. Na een kwartier komen de twee jongens weer aanrennen en zijn net Julia en Eva klaar. 'We hebben een super leuke mobiel gezien!' Jubelen de twee jongens. 'Die gaan we echt kopen!' Maria kijkt boos op en snauwt: 'Ga lekker...lekker....' Blijkbaar kan ze niet uit haar woorden komen, want ze keert de jongens de rug toe.

De meiden rekenen af en lopen dan naar buiten. Daar bestellen ze een zak patat en 2 flesjes sinas. 'Heerlijk!' Smakt Julia. 'Nou!' Is Eva het met Julia eens. Dan komen Maria en de twee jongens weer langs. Maria houd haar mond stijf dicht. Bedelend vragen de jongens: 'Zullen we 1 zak patat halen?? Please??' Dan geeft Maria toe. Blij gaan ze in de rij staan, en verrassend snel komen ze terug en ploffen ze neer op de plaatsen naast Julia en Eva.

Winkelen in Amsterdam

'Zullen we eerst even winkelen?' Stelt Eva voor en verlangend kijkt ze naar de vele winkels. Ook Julia kijkt begerig naar al die winkels en samen stormen ze op de winkels af. 'O, moet je dit kijken!' Roept Eva enthousiast. Ze houd een felroze jasje omhoog. 'Deze dan!' Julia houdt een witte broek omhoog. 'Moet je echt doen, Juul! Die is echt leuk!' Reageert Eva. Samen passen ze de gekste dingen. Dan komen ze bij een winkel aan, waar allemaal make-up te koop is. 'Aanvallen!!!!!' Schreeuwt Eva en ze stormen dan naar binnen. Daar zien ze een bord staan:  


Loop hier naar binnen, voor maar €5,- euro heeft u al een schoonheidsbehandeling te pakken! Loop dus gerust naar binnen en geniet van de lage prijzen en de perfecte behandelingen!!! 








'Dat gaan we doen!' Zeggen Julia en Eva tegelijk, en schieten dan in de lach. 

Veel waarschuwingen en weer naar Amsterdam

De volgende morgen besluiten de meiden om weer te gaan winkelen in Amsterdam. Hun ouders staan dit twijfelend toe. 'Geen gekke dingen uithalen, hoor!' Waarschuwen ze. Wild schudden de meiden hun hoofd. Natuurlijk niet! Denken ze allebei. We gaan alleen maar op zoek naar het geheim van Lize!! 'We hebben jullie al toegelaten om in het huis van Lize te slapen, maar meer kan eigenlijk niet! Eigenlijk mogen en kunnen we jullie niet laten gaan!' Zegt moeder. Hun ouders willen nog een poosje doorgaan met waarschuwen, maar dan word het de tweeling te veel. 'We beloven alles! We zullen echt gans niks doen!' Roepen ze door elkaar. 'Ook klieren?' Vraagt vader ondeugend. Lachend stompt Eva haar vader in zijn dikke buik. 'Ook klieren, ja!' Roept Julia. Dan rennen ze snel weg. Bij de bushalte checken ze snel nog even of ze alle bij zich hebben. Gelukkig is dat het geval. Vrolijk stappen ze in de bus en rijden ze naar Amsterdam.

Uit het politiebureau en veel lol

Opgetogen staan Julia en Eva te wachten bij het politiebureau. Nog steeds kunnen ze niet geloven dat ze vrij zijn!! Zenuwachtig kijken ze naar de ingang van het politiebureau. 'Hopelijk komen pap en mam snel!' Hoopt Eva. 'Ja', reageert Julia. 'Ze hadden niet zo'n vrolijk gezicht!' 'Hoe zou het eigenlijk met Soezy en Sassy zijn?' Bedenkt Eva ineens. 'Papa en mama hebben de hele tijd voor hen moeten zorgen! Ik hoop dat het goed gegaan is!' 'Nou!' Vind ook Julia. En eindelijk komen hun vader en moeder uit het politiebureau. 'He, he?!' Roept Julia. 'Dat duurde lang!' Vult Eva aan. Samen rennen ze op hun ouders af en omhelzen ze. 'Ik schrok me naar!' Zegt moeder met een bezorgde stem, alsof ze net het telefoontje had gekregen. 'Nou!' Beaamt vader. 'Moeder stormde m'n kamer binnen en halsoverkop moesten we naar Amsterdam toen, nog wel naar het politiebureau!' Vader grinnikt. 'Jullie hadden mama's gezicht moeten zien! Ze keek alsof....alsof.....' Hij dacht even na. 'Ja! Ze keek alsof Soezy en Sassy 7 kleuren hadden gescheten!!!' Lachend keek hij de tweeling aan. Die schoot luid in de lach. Alleen de gedachte al, hoe hun moeder had gekeken, was lachwekkend!' 'Nou, niet overdrijven, opschepper! Zó erg was het nou ook niet, mafkees!' Speels gaf ze hem een stomp tussen zijn ribben. 'Nou, kijk!' Kreunde vader zogenaamd. 'Ik vertel ook nooit meer wat!' Zacht kietelde hij zijn vrouw in haar zij. Lachend weerde ze het af en liepen zo richting de auto. Vader keek op zijn horloge en haalde zijn portemonnee voor de dag. Langzaam telde hij zijn geld en dacht na. Eva hield haar hoofd schuin en vroeg: 'Kunnen wij misschien meedenken?' Vader keek haar even verbaasd aan. 'Wat....waar?' Vroeg hij. 'Nou zeg!' Zei Eva verontwaardigd. Ze wapperde even met haar hand voor zijn ogen. 'Weer bij de les?' Vroeg ze ondeugend. Vader knikte serieus en vroeg toen: 'Ik hoorde het even niet, wil je je vraag even herhalen?' Eva keek even verbluft maar schoot toen in de lach. Ook Julia en moeder schoten in de lach. 'U moet....u moet...niet...zo....seru...serieus....zijn!' Hikte Eva. Direct schoot ze weer in de lach. Dit keer om haar vergissing.    'Seru! Hoe kom je erbij!' Lachte Julia. 'Kweenie! Misschien omdat papa altijd zegt: "Zere neus"?!' Vader haalt zijn schouders op. 'Heb ík dat gezegd?! Dat klopt echt niet! Dat heb je van...van Tim of van mama!' 'Kijk!' Grinnikt Eva. 'Hij word...ehh...hoe heet dat? Iets van: Ontkennend of zo?!' Met een schuin hoofd gluurt ze opzij naar haar vader. Die stapt opzij en pakt zijn dochter beet. 'Jij....jij...lelijke aap!' Bromt hij. 'Maar', vervolgt hij. 'We hadden het over eten. Mijn buik kan er niet tegen dat we voorlopig nog niet eten! Dus....' En terwijl hij over z'n buik wreef keek hij de meiden en zijn vrouw schuin aan. Moeder keek even op haar horloge en knikte toen. 'Ja, we gaan even eten! Toen liepen ze richting de stad en namen plaats in een chique restaurant, nadat vader en moeder de tweeling nog eens extra verzekerden dat Tim bij oma was! Ze aten voor tien en kwamen uiteindelijk, na ook nog gewinkeld te hebben, om 11:00 uur thuis!!!!

Vrij

Blij en verrukt om het blijde nieuws dat ze net gehoord had, keek Julia Anne opgetogen aan. 'Is het echt waar?' Herhaalt ze het nieuws voor de zoveelste keer. 'Zijn we echt vrij?' Anne knikt blij. 'Ja, we hebben geen getuigen en jullie ontkennen alles en we weten niet zeker of jullie het wel echt zijn! Dus: Jullie zijn echt vrij!!!' Morgen mogen jullie naar huis. Jullie vader en moeder komen jullie ophalen.' Enthousiast loopt Julia onder begeleiding naar de woonkamer, waar ze voor de laatste keer kan eten. 

Als Eva het nieuws hoort, springt ze een gat in de lucht! 'Yee!!!! We zijn vrij!!!!' Roept ze hard.  

'VRIJ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!' 

Niet bekend en een krantenbericht

Boos klapt commissaris Den Hertog de deur voor de tweede keer dicht. 'Die rotmeiden!' Gromt hij. 'Waarom geven ze nou niet toe? Dit muisje krijgt nog een staartje!' Anne komt aanlopen. ' En, gelukt?' Vraagt ze belangstellend. ' Nieuwsgierige aap!'  Bromt hij goedmoedig.  'Maar', vervolgt hij, bijna moedeloos. ' Ze hebben nog steeds niet toegegeven!!' Verrarst kijkt Anne op. 'Echt niet? Nou, ja. Wat ga je nu doen?' Een ogenblik kijkt de commissaris haar aan. Dan schud hij zijn hoofd. 'Geen idee.' Hij wringt z'n handen samen. 'Ik zal ze krijgen. Ze moeten en zullen bekennnen!' Anne schud haar hoofd maar eens. Deze meiden zijn gewoon onschuldig! Het kan niet anders!!! 'Succes meiden!' Mompelt ze. 'De commissaris is overtuigd dat jullie schuldig zijn!' Deze draait zich om en vraagt: 'Zei je wat?' Vlug schud Anne haar hoofd. 'Nee, hoor! Zullen we wat gaan drinken, voor je verder gaat met het ondervragen van een paar onschuldige meiden?' Haar ogen schitteren ondeugend. 'Jij...jij!!!' Roept de commissaris en rent achter Anne aan. 'Ik zal en moet je krijgen!'
Eengezind drinken ze een kop koffie waarnaar de commissaris, die Anne nu Rik mag noemen, weer naar de meiden gaat.


Een paar dagen later komt Anne aanlopen met Het Dagblad. 'Kijk, Rik! Lees dit eens!' Ze smijt de krant op tafel en drukt op het knopje van de koffie. Vol aandacht leest Rik:

Tweeling, beschuldigd van diverse inbraken, opgepakt en onschuldig?

Al 3 maanden lang werd Amsterdam
geteisterd door een serie in-braken.
De Amsterdamse Politie kwam er door onbekende redenen achter welke mensen, in dit geval dus een tweeling, hier
achter zaten. De meiden word-
en nu verhoord, maar ont-
kennen tot nu toe alles. De politie is ten einde raad. Hebben ze nu
toch de verkeerde daders?

Overhoord en onschuldig?

Snikkend zit Julia tegenover de agente die haar overhoorde. 'We....we...heb...hebben echt niks gedaan, mevrouw!' Zegt ze heel overtuigend. 'We...we...', en weer barst ze in snikken uit. De agente, die zich voorstelde als Anne draait zich weer om en geeft haar een glas water. 'Drink eerst maar wat. Dat helpt!' Zegt ze vriendelijk. Louise's tanden klapperen tegen het glas en verslikt zich dan.
Met een diepe zucht klopt Anne haar op de rug. Dan staat ze op en zegt: 'Ik ga heel even weg, oké? Ik moet heel even wat vragen.' Ze knikt naar Julia en stapt dan de deur uit. Daar vraagt ze naar commissaris Den Hertog. Gelukkig kan hij wat tijd vrijmaken en komt op haar af. 'Anne! En hoe gaat het met de overhoringen?! Al toegegeven?! Nou, ja', antwoord hij zichzelf. 'Zo snel zullen ze niet toegeven!' Dan ziet hij Anne's gezicht. Met een ruk kijkt hij omhoog. 'Wat is er?' 'Ze ontkennen alles!!! En ze hebben echt een goed en geloofwaardig verhaal, en...en...' Anne slikt moeizaam. 'Ik geloof ze!' Vreemder dan ooit keek de commissaris haar aan. 'Jij....gelooft....ze?!' Zegt hij langzaam. Zonder aarzelen knikt Anne. 'Ja, ze zijn echt oprecht verdrietig en ik...ik kan niet geloven dat zij, juist zíj de daders moeten zijn! Nee. Ik kan het niet geloven!' 'Mmm', zegt commissaris Den Hertog nu. 'Dan ga ik nu even met ze praten!' Nijdig beent de commissaris naar de overhoor kamer en smijt de deur dicht. Verdrietig keek Anne hem na. In haar hoopte ze dat ook de commissaris geloofde, dat de tweeling onschuldig was.

Gepakt!!!!

Enthousiast typt Eva verder, terwijl Julia nog steeds verdwaasd te kijken. 'Wel apart', mompelt ze. 'Kom op, Julia!' Vermaant Eva Julia. 'Aan het werk! Waar zouden we nog verder kunnen kijken?' Meteen wordt Julia actief, springt op en gaat achter Eva staan. 'Ehhh', misschien....'. Diepe rimpels komen op haar voorhoofd. 'Misschien op www.Google.nl en dan vertalen? Volgens mij is dat van Google heel goed!' Ijverig typt Eva het in en even later zitten ze inderdaad bij het vertalen van Google. 'Yes!' Roept Eva blij. 'Taal herkennen!' Ook Julia is blij. Haar angstige gevoel over die waardebon is helemaal verdwenen. Snel typt Eva in, aangespoord door Julia, die alles voorleest. Letter voor letter!:


Amsterdam Prinsengracht, retta con la curva a sinistra.
Alla fine girare a destra sul ponte. Fine del ponte a destra.
Molti diritto di vedere il vostro lrechterhand houseboat.
Aiutami!



Gespannen klikt Eva op "vertalen". Dan komt de vertaling te voorschijn:


Prinsengracht Amsterdam, rechtdoor met de bocht mee naar links.
Aan het einde naar rechts over de brug. Einde van de brug naar rechts.
Heel veel rechtdoor aan je rechterhand zie woonboot.
Help me!


Snel klikt Eva op: Uitprinten. Dan pakt ze het papier. 'Wat is dit nou weer?' Zegt Eva verbaasd.
'Wat moeten we hier nou weer mee!?' Hun verbazing wordt echter nog groter: Buiten horen ze: 'ACTIE!!!!' Meteen komen er tientallen agenten binnenstormen. Ruw worden de meiden vastgepakt. Klik! Klinkt er. En vast zitten hun handen. Strompelend lopen ze naar de politieauto's die al klaar stonden. Dan racen de auto's, met loeiende sirenes en zwaailichten, weg!

ACTIE!!!

Onwetend wat er allemaal achter hun rug gebeurd, zitten Julia en Eva achter de computer in de hoek. 'We hebben zo tijd tekort, hoor!' Moppert Julia. 'Ja, als jij de ganse tijd zo langzaam typt en op de verkeerde websites zit, dan hebben we zo tijd tekort!' Roept Eva verontwaardigd. 'Jíj typt zo langzaam, ík niet!!!'
'Hoor ik daar het woord "tijd tekort"?' Nico, de man aan de balie, komt aanlopen. 'Ja!' Roept Eva. 'Julia zit de ganse tijd super langzaam te typen. Dán hoort u het woord tijdsverschil inderdaad!' 'Nou, zeg!' Mompelt Julia beledigd. 'Alsof jij zo snel typt!' 'Nou, sneller dat jou hoor! Ik...' 'Stil maar, meiden. Ik heb goed nieuws!' Direct laat Julia de muis los. 'Wat dan?' Vraagt ze nieuwsgierig. Nico steekt een bon vooruit. 'Lees maar!'

'O vet!' Roept Eva. 'Een half uur langer computeren! Dat hadden we net nodig! Echt heel erg bedankt!' Geïrriteerd kijkt Eva opzij. 'Julia, zeg ook eens wat! Bedank ze!' Hardhandig stompt ze haar in haar zij. 'Ja...ja...bedankt!' Stottert Julia. Nico knikt en loopt dan weer naar de balie. Jammer dat juist zij die tweeling is, die die....Verder kan hij niet denken. Buiten hoort hij gierende banden. Vlug loopt hij naar buiten en verwelkomt de agenten, geeft ze een kop koffie en vertelt nog wat bijzonderheden bijvoorbeeld waar ze zitten en wat ze aan het doen zijn. Niet op alle vragen heeft hij een antwoord, maar de agenten zijn tevreden. Ze verspreiden zich om het gebouw en wachten. Wachten op het bevel van commissaris Den Hertog.


ACTIE!!!

Actie!!!

Rustig neemt Jan - Arie op in de meldkamer van de politie. 'U spreekt met de meldkamer van de politie. Waarvoor belt u?'

'Hallo, u spreekt met Nico, ik bel voor de gezochte tweeling!' 

Jan - Arie is meteen alert. 'Ik verbind u door met commissaris Den Hertog, die deze zaak handelt, momentje'. 

'Hallo, u spreekt met commissaris Den Hertog, waarmee kan ik u helpen? Of waarmee kan u mij helpen, kan ik beter vragen!' 

'Nou kijk. Net kwamen er twee dames binnen, die als twee druppels water op elkaar leken. Ze zochten een computer voor een half uur. Die heb ik hen gegeven en toen dacht ik: Laat ik eens op het politiebericht kijken, wat er nog voor nieuws is. Ik ben namelijk een politie fan, ik heb zelfs een........' 

'Ja meneer, vertel maar verder over over die tweeling'. De stem van de commissaris klinkt ongeduldig. 'Hoe kwamen ze binnen; hijgend, gewoon rustig...ehh...'

'Ja, dat was nogal raar. Ze kwamen echt super hard hijgend aan rennen!' Nico's stem klinkt triomfantelijk. 'Wat zegt u me daar van?!' 

'Mmm', zegt de commissaris, en denkt even na. 'U heeft ze een computer van een half uur gegeven, he? Kunt u niet regelen dat ze gratis, of met korting nog een half uur langer kunnen computeren? Dan komen wij er aan!' 

Nu denkt Nico even na. 'Ik kan het proberen', zegt hij aarzelend. 'Nee!' Roept de commissaris. 'U gaat het proberen! U gaat het doen!' 

'Oké!' Hakt Nico de knoop door. 'Ik doe het!' 

'U bent super! We komen eraan!' 

'Tot zo!' 

Met scheurende banden razen twee politieauto's door de straten van Amsterdam. En dat maar voor twee onschuldige meiden, die net twee agenten te pakken hadden genomen!? Nee, niet alleen daarvoor! Ze denken dat dat de twee meiden zijn die nog heel wat meer hebben gedaan! Lees hieronder het politiebericht maar! 

WANTED (Gezocht)


Twee meiden die als druppels op
elkaar lijken. 
Allebei blond haar,
blauwe ogen, 12 jaar, 
ongeveer 1.65 m. 

Wat hebben ze misdaan?

- Een oude vrouw van hun tas beroofd

- Een vrouw achter haar kinderwagen geschept en tasje beroofd

Heeft u ze gezien?
Bel dan de politie:


0900- 8844

Heel erg bedankt!!!!

Mvg. De Amsterdamse politie  

Gezocht!

Hijgend en puffend komen de meiden aan bij de balie. 'Wij willen graag voor een half uur een computer gebruiken, kan dat?' Vraagt Julia, nog nahijgend. De man kijkt hen kort aan en zegt dan: 'Dat kan; daar in de hoek is nog een computer vrij.' Hij tikt wat in op de computer. 'Dat kost dan......€5,-' Eva rommelt wat in haar portemonnee en geeft dan een briefje van 5. 'Alstublieft, meneer'. 'Dank je', knikt de man. 'Succes!' Vriendelijk groeten ze de man en lopen dan op de computer af.


'Even politie nieuws kijken', mompelt de man. 'Misschien is er weer een misdaad gepleegd!' Hij duwt op de aan/uit knop van de computer en kijkt op www.politie.nl . Hij klikt aan op Amsterdam en ziet dan dit:

WANTED (Gezocht)


Twee meiden die als druppels op
elkaar lijken. 
Allebei blond haar,
blauwe ogen, 12 jaar, 
ongeveer 1.75 m. 


Heeft u ze gezien?
Bel dan de politie:


0900- 8844


Heel erg bedankt!!!!


Mvg. De Amsterdamse politie 


Met een schuin hoofd kijkt de man naar de tweeling. Dan tikt hij in op de telefoon: 0900- 8844

Mee met de politie of wegrennen?

10 minuten later rennen Julia en Eva uitgelaten het internetcafé in. 'Haha!!!' Giert Julia. 'Had je die gezichten moeten zien, joh! Die keken echt beteuterd!!!' 'Ja!' Roept Eva. 'Die keken echt lelijk op hun neus!!!' De meiden hebben een heel avontuur beleefd!!!!


Toen de agent had gevraagd wat er aan de hand was, hadden de meisjes gezegd: 'Niks hoor!' De agenten waren allebei blijkbaar met hun verkeerde been uit bed gestapt want de ene zei: 'Jullie moeten mee naar het politiebureau om een proces verbaal op te maken waarom jullie vuil op straat neergooien. Ook bellen we jullie ouders op en krijgen jullie een boete. We kijken nu regelmatig uit naar mensen die afval op straat gooien, en we hebben al veel boetes uitgedeeld, maar nog nooit zo oud als jullie! Kunnen jullie.....' Louise en Eva zaten al heel de tijd te giechelen en barstten toen in lachen uit. Onzeker had de agent van zichzelf naar de andere agent gekeken, toen weer naar zichzelf en toen naar de meiden. Opeens leek het of hij weer iets van zijn zelfverzekerdheid terug kreeg. 'Jullie stappen nu in de auto. Gaan jullie vrijwillig mee of moet ik jullie handjes even vastmaken?' Had hij met een schuin hoofd gevraagd. De tweeling barstte nu helemaal in lachen uit en hikten: 'Vrijwillig of handjes vast? HAHA!' Eva had met een serieus gezicht gevraagd: 'Heeft u ook 3 mogelijkheden?' De agent schudde vertwijfeld zijn hoofd: 'Welke nog meer?' Vroeg hij achterdochtig. 'De mogelijkheid van niet mee!!!' Gierde Eva en samen lagen ze weer in een deuk. Opeens kwamen de agenten in actie. De linkse pakte Julia en de ander Eva. Maar blijkbaar waren ze iet zo sterk, want Louise en Eva rukten zich los een gingen 3 meter. op veilige afstand dus, van ze afstaan, waar ook Julia's tas stond. Snel gooiden ze alles in haar tas en vlogen weg, net uit de handen van de agenten!! Nu stonden de meiden dus uitgelaten bij het internetcafé, zich niet bewust dat de Amsterdams politie hun zocht:

WANTED (Gezocht)


Twee meiden die als druppels op
elkaar lijken. 
Allebei blond haar,
blauwe ogen, 12 jaar, 
ongeveer 1.65 m. 


Heeft u ze gezien?
Bel dan de politie:


0900- 8844


Heel erg bedankt!!!!


Mvg. De Amsterdamse politie 

Een vreemd briefje en een vieze plattegrond

Opeens komt er een man aanlopen en laat per ongeluk, of het echt per ongeluk was zal wel niet,  een briefje vallen. 'Heej! Meneer! U liet een briefje vallen!' Roept Julia naar de man. De man draait zich om en kijkt naar hen. Het is geen blik van: 'Bemoei je met je eigen zaken', maar het is een blik vol zorgen, moeite en verdriet. Verbaasd kijken Julia en Eva de man aan. 'Volg de brief!' Fluistert de man en dan hard: 'Die is niet van mij!' Van verbazing valt Eva's mond open, om hem gelijk weer dicht te doen. Moeizaam vervolgt de man zijn weg, Eva en Julia in verbazing achter zich latend. Dan stapt Eva op het briefje af en raapt het op. 'Voorzichtig!' Waarschuwt Julia. 'Misschien zit er wel een....een...betovering middel of een bom in! Ondanks de gebeurtenis van net schiet Eva in de lach. 'Denk je dat echt?'Grinnikt ze. Dan schiet ook Louise in de lach. 'Ik denk het eerlijk gezegd ook niet', geeft ze lachend toe. De meiden ploffen neer op een bankje en bekijken het briefje. Er staat:

Prinsengracht Amsterdam, poi dritto in avanti e girare.

II diritto e diritto ancora dritto per la casa galleggiante. 

'Wat staat hier joh!?' Roept Eva verdwaasd uit. 'Dit is een andere taal of zo?!' Vult Julia aan. 'Spaans, Italiaans, Grieks of Latijns, weet ik veel?! In ieder geval: Onleesbaar!' Zegt Julia moedeloos. 'Wacht!' Roept Eva opeens uit. 'Misschien is er hier een internetcafé! Dan kunnen we het vertalen!!' 'Ja, maar we weten niet welke taal, uit welke taal we moeten vertalen!!!' Protesteert Julia. 'Tja', zegt Eva. 'Dat is wel zo, maar....nou ja....Laten we maar gewoon eerst zo'n computer..of nee zo'n  internetcafé opzoeken, dan kijken we daar wel. Pak jij effe de plattegrond van Amsterdam?' 'Oké!' Roept Julia en vist onderuit haar tas een plattegrond, of tenminste, iets wat een plattegrond wás. Kleddernat houd ze een blad omhoog. 'Dit was een plattegrond!' Grinnikt ze. 'Nou zeg!' Roept Eva verontwaardigd uit. 'Wat heb jij nou gedaan?' Julia haalt haar schouders op. 'Geen idee', mompelt ze. Boos gooit ze de troep uit haar tas. 'O, nee! Wat is hier gebeurd?' Dan vist Louise een flesje zonder dop uit haar tas. 'Dit is het probleem!' 'Julia!' Roept Eva, die nu ook boos is, uit. 'Wat is hier aan de hand, meiden?' Horen ze dan een bromstem. 'Het is verboden rommel op straat te gooien!' Verschrikt kijken ze op en zien dan twee politieagenten staan. 'Me....me....meneer...' Stottert Eva. 'Nou, vertel op. Wat is hier aan de hand?'  

Op naar Amsterdam!!!!

De volgende dag gaat de wekker pas om 10.00 uur. De meiden hoeven niks meer te doen, omdat ze de vorige dag alles al klaar hadden gezet. Gister vonden hun ouders het gelukkig meteen goed dat ze uitgingen naar Amsterdam. Ook waren ze meteen bereid om de honden onder hun hoede te nemen. Alleen moeder zat nog wel een beetje tegen te stribbelen: 'Plassen ze niet in het huis en laat Tim hen wel genoeg uit?' Vader had haar bezwaren weggewuifd. 'Ze plassen niet hier en wij laten hem genoeg uit, hé, Tim!?' Tim had om het hardst geknikt. Hij wilde alles doen, zolang hij mama maar kon helpen!!!


Om stipt 10:00 uur staan Louise en Eva te wachten bij de bushalte. 'Precies op tijd!' Lacht Eva. 'We moesten ons haasten maar het is ons gelukt!' 'Ja', grinnikt Julia. 'Zolang onder de douche staan kan niemand langer dan Eva van de Berg!' Quasi beledigd kijkt Eva Julia aan maar schiet dan in de lach. De bus komt er aan rijden en de meiden stappen in. In de bus kijken ze eerst wat rond totdat Eva zegt: 'Laten we de brief nog eens bekijken!' Zonder een antwoord af te wachten pakt Eva de brief. Voor de zoveelste keer lezen ze hem maar ontdekken verder niets bijzonders.


Na dik een uur rijden komen de meiden aan bij Het Raamplein in Amsterdam. Ze zijn namelijk van plan om als Lize nergens te vinden is, naar het Anne Frank huis te gaan. Winkelen is ook een deel van hun plan. Met een diepe zucht stapt Eva uit met Julia achter zich aan. 'Laten we daar even gaan zitten', stelt Julia voor. 'Dan kunnen we de brief bekijken, de kaart is al helemaal uit geplozen.' Eva vind het een goed plan en samen zitten ze even later op het bankje aan het water. Voor zich zien ze een soort "halte" voor een rondvaart boot. 'Zullen we even met zo'n boot meegaan?!' Vraagt Julia enthousiast. Eva aarzelt even. 'Kunnen we niet beter gelijk op zoek gaan naar Lize?' Julia haalt haar schouders op. 'Kan ook, maar met de rondvaart boot kunnen we gelijk even de stad bekijken', is haar mening. Nog even denkt Eva na. 'Nou, oké dan. Één rondje dan maar! En als het te duur is gaan we niet en ook niet als we hier niet uitkomen!' Stelt ze nog gauw vast. 'Super!' Van plezier draait Julia een rondje en samen lopen ze naar de rondvaart boot die net aanlegt.


De vaart duurde 40 minuten en dan heeft ook Eva geen tegenwerpingen meer. 'Het was echt mooi!' Verzucht ze aan het eind. 'Nou!' Is Julia het met haar eens. 'Zullen we even ergens gaan eten?' Hongerig wrijft Julia over haar buik. 'Echt verschrikkelijke honger heb ik!' 'Trek!' Verbeterd Eva haar. 'Honger hebben ze in...in.Afrika of Zuid- Amerika. Samen eten ze lekker een patatje, met een broodje hamburger en drinken ze een flesje cola.

Verrassing

Die verdere dag bedenken de meiden wat ze mee moeten nemen naar Amsterdam, of ze hun ouders in moeten lichten en wat ze met de honden moeten doen. Louise vind dat ze de honden gewoon mee moeten nemen, Eva denkt dat het beter is dat hun ouders weten dat ze een dagje weggaan ( en dan liegen ze niet eens!), en de honden bij hun ouders plaatsen. Uiteindelijk gaat Louise akkoord met Eva's beslissing en lopen ze richting huis, samen met de honden. 'Weet je wat we ook mee moeten nemen!?' Roept Louise opeens hard. 'De brief zelf!' Met glimogen kijkt ze Eva aan en samen schieten ze in de lach. Sassy begint dan ook te keffen en met Soezy erbij zijn ze een geheel straat concert begonnen! Een paar mensen blijven er staan, anderen lopen met vingers in hun oren weg. 


Lachend komen ze bij hun ouders aan. De meiden zijn erg uitgelaten en rennen in het huis van hot naar her met de honden achter zich aan. Uiteindelijk komen ze hijgend bij hun vader en moeder aan, die lachend een glaasje sap met elkaar drinken. 
'Kijken jullie wel uit dat jullie niks omver lopen?' Grinnikt vader. Tim ploft ook lachend op de stoel neer een giert het uit als Sassy hem een lik over zijn wang geeft. Onderzoekend kijken Julia en Eva naar hun vader en moeder. 'Wat zijn jullie.....blij!' Met een schuin hoofd kijkt Eva haar ouders aan. Die kijken elkaar glimlachend aan. Moeders hand glijd over haar buik. 'We....eh....hebben....een....ehhh....verrassing!' Zegt vader dan. Glimlachend zegt moeder dan: 'Ik ben zwanger! Jullie krijgen een...broertje..of zusje!' Verrast kijken Louise en Eva elkaar aan en roepen dan: 'Yes!!!!' Eva omhelsd haar moeder en Julia haar vader. Blij gillen ze: 'We krijgen een zusje we krijgen een broertje, olé, olé, olé!!!! Hiep hoi!' 

Lize's geheim

De volgende dag krijgen ze post van Lize van Doel. Ze schrijft:


Hoi Julia en Eva,


Hoe gaat het met jullie? Met mij goed!!! Het is hier echt lekker in Italië! Lekkere zon en strand, super weer voor iemand die Lize heet! Eergisteren ben ik bij een concert geweest, gister bij een musical en morgen hoop ik naar een heerlijk restaurant op een boot te gaan. Dat is dan de laatste dag alweer!! Overmorgen doe ik echt niks, gewoon alleen maar uitslapen en uitslapen maar! 's Maandags ben ik goed aangekomen alleen wat moeilijkheden bij de douane. Ik had namelijk een horloge van m'n moeder om en die moest ik afdoen. Nou, dat wou ik dus echt niet!!! Maar goed, het moest wel want anders kon ik morgen niet naar huis!!! Nou, ik hoop dat het goed met jullie gaat en geef Soezy en Sassy een dikke knuffel! Tot morgen!!! 


Groetjes Lize van Doel 


'Grappig!' Zegt Julia. 'Een brief van Lize, al vergist ze zich wel. Aan het begin zegt ze: Ik kom overmorgen thuis en aan het einde morgen!!!' Ze kijkt naar Eva. 'Wat is er?' Vraagt ze verbaasd. 
'Wat doe je?' Eva rukt de brief waar de kaart in heeft gezeten uit Julia's handen en zegt dan: 'Zie je wel! Ik dacht al zoiets!' Nu valt Julia's mond open. 'Waar heb je het over?' Trillend van woede en teleurstelling wijst Eva naar de brief. 'Kijk, hier staat een stempel waar de brief is afgestempeld. In plaats dat er Italië staat, staat er..... Nee! Er staat.....' Nu valt ook Eva's mond open van verbazing. 'Er staat Nederland!!!!' Het laatste schreeuwt ze bijna. Opeens valt ook bij Julia het kwartje. 'Dat betekend....dat betekend dat...' 'Lize in Nederland moet zijn!' Vult Eva verbijsterd aan. Dan pakt Eva kordaat de brief en gaat zitten. 'Kom naast me zitten', commandeert ze kortaf. Samen denken ze lang na. Tot Eva ontdekt dat de brief zelfs is afgestempeld in Amsterdam! Lang hoeven ze niet na te denken: We gaan samen naar Amsterdam!!!

Gebeten door....?!

Nadat Julia en Eva hun ouders uitgelaten hebben, besluiten ze om te gaan joggen met de honden. Snel schieten ze in wat makkelijke kleren en joggen naar het park waar de honden lekker kunnen rennen. Na een half uurtje lekker luieren in het gras roepen ze de honden en joggen ze verder, richting het bos, langs het water.
'Het is lekker weer, he?' Zegt Julia. Eva knikt,  en samen genieten ze van de zacht ruisende bomen, kwetterende vogels en een stralende zon. Opeens horen ze heel veel gepraat en geplons. 'Zou daar...?' Vraagt Julia zich hardop af. 'Een zwembad zijn?' Maakt Eva de zin af. Vrolijk rennen ze op het geluid af; en inderdaad ligt daar, tussen de bomen, een stralend blauw meertje. Eva bedenkt zich geen moment, trekt haar t-shirt en broek uit en springt het water in. Louise is wat voorzichtiger. Ze houd dan wel van zwemmen, van natuur water moet ze niet veel hebben. 'Kom op, joh!' Roept Eva vanuit het water. Voor de tweede keer duikt ze onder, om na een paar seconden gillend de kant op te rennen. Julia schiet in de lach als ze het angstige gezicht van haar tweeling zusje ziet, maar probeert serieus te kijken, want Eva keek heel angstig en met een pijnlijk gezicht wrijft ze over haar been. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt ze. Er komt een vrouw aanlopen, die alles had zien gebeuren en ook zij vraagt: 'Wat gebeurde er?' 'Ik....ik...' Stotterde Eva. 'Ik voelde iets heel zachts, vies langs m'n benen.....en toen....' De vrouw knikt. 'Ik weet al wat er is gebeurd. Een kwal heeft je gebeten.' Eva schrikt. 'Een kwal?? Die zwemmen hier toch niet?' De vrouw haalt haar schouders op. 'Een paar natuur mensen hebben hier een heleboel zout en kwallen in gegooid. Dit is ook geen water om in te zwemmen!' Eva wordt rood. Dat moet zij nu altijd hebben! Ze moet de volgende keer echt uitkijken!! De vrouw heeft ondertussen een tomaat doorgesneden en legt die op de plek waar Eva is gebeten. 'Wat doet u nu?' Vraagt Julia verbaasd. De vrouw keek haar glimlachend aan en zei, alsof ze er alles vanaf wist: 'Gebeten door een kwal? Doe er dan een tomaat op!' Ze schoot in de lach om het verbijsterde gezicht van Julia en het verbaasde gezicht van Eva. 'Ha ha! Dat wisten jullie niet, he?!'

Wie staat daar?

'Papa! Mama!' Roept Julia. 'Kom binnen!' Snel loopt ze voor hen uit naar binnen. 'Eva!' Roept ze. 'Papa en mama zijn er!' Verbaasd komt Eva aanlopen. Ze had snel haar kleren aangetrokken. 'Eva! Kom eens hier! En Julia ook!' Horen ze hun ouders roepen. Snel lopen ze naar de keuken en treffen daar hun ouders aan, met heel veel broodjes. 'Eet smakelijk!' Dat is hét teken, om zich tegoed te doen aan de heerlijke broodjes! 

De bel en een (kort) gevecht

Woef! Grrrrrrrrrr......! Woef!!!!!!! Van schrik vliegen Julia en Eva overeind. 'Wat is er aan de hand?' Vragen ze precies tegelijk. Snel schieten ze in hun sloffen en trekken snel hun kamer jassen aan. Dan rennen ze naar beneden. Daar zien ze Sassy op de vensterbank staan, wat Lize verboden had, en Soezy springt tegen de voordeur op. 'Sassy, van de vensterbank af!' Roept Julia streng. 'Luisteren!' Roept ze nog een keer als Sassy niet gelijk reageert. Met een hoop tegenzin springt Sassy van de vensterbank af en gaat in zijn mand zitten. Ondertussen heeft Eva Soezy al tot bedaren gebracht. 'Zo, dat is gedaan!' Zegt Julia met een opgelucht gezicht. 'Maar', zegt Eva nu, 'waarom blaften ze nu eigenlijk?!' 'Ja, goeie vraag!' Ze krabt even op haar hoofd. 'Heb je luizen of zo?' Vraagt Julia lachend. 'Mocht je willen!' Kaatst Eva terug. 'Ikke niet!' Zegt Julia en zet een stap richting de deur. 'Ik ben zo weg, weet je! Als er ook maar iemand luizen heeft....' 'Loop je gillend weg', vult Eva aan. Quasi boos kijkt Julia Eva aan, maar die laat zich niet op haar kop zitten. 'Ik krijg je wel...!' Gromt ze. Dan kijkt ze weer naar buiten. Dit is m'n kans! Flitst het door Julia's hoofd. Zacht loopt ze naar Eva toe, die dat helemaal niet had verwacht! Met een ruk draait ze zich om.... Maar is dan al te laat. In een halve seconde ligt ze onder Julia op de grond. 'Jij.....', sist ze, 'jij.....' Maar kans om meer te zeggen, krijgt ze niet. Ding dong! Klinkt de bel. Verschrikt kijken ze elkaar aan. Langzaam staan ze op en lopen naar de deur. Met een ruk trekt Julia de deur open en...................staat oog in oog met...............

Oppassen

Zenuwachtig staan Julia en Eva die dag voor de tweede keer op de stoep van Lize's huis. Vandaag is het zover!! Vandaag gaan ze in het huis van Lize van Doel logeren. Vanmiddag gaat Lize pas weg, maar dan kan ze hen nog een beetje wegwijs maken in het huis en wat ze allemaal mogen doen. Voor de zekerheid heeft Eva nog haar laptop bij zich, maar Lize zegt gelijk: 'Je mag gewoon gebruik maken van de computer in de voorkamer, hoor!' Hoewel Julia en Eva al een keer in dit huis geweest zijn, kijken ze hun ogen uit. 'Dit is echt een joekel huis!' Zucht Julia. 'Ik wou dat wij zo'n huis hadden!' Beaamt Eva haar zus. Jaloers kijken ze naar alles wat ze thuis niet hebben. 'Dit noemen ze nou echt groot, rijk en luxe!' Verzucht Julia. 'Kijk!' Wijst Eva. 'Een Wii!, lekker sportief!' 'Nou!' Zegt Julia. 'Lize zei dat we ons vol mochten eten.' 'Ja!' Reageert Eva. 'Dan zouden we super dik thuiskomen!' Grijnst Julia. Eva schudt haar hoofd. 'Dat gaat niet gebeuren!' En ze steekt eigenwijs haar kin omhoog. 'We komen zo meteen nog dunner thuis dan we weggegaan zijn! Lacht Louise. 'Ja! Goed idee!' Grinnikt Eva.


'Zo, ik ga weg. Jullie weten alles, jullie weten waar alles ligt, mogen van alles gebruiken?' Ratelt Lize door. Intussen weten Julia en Eva dat ze nu wat moeten ondernemen, want anders gaat Lize voorlopig niet weg! 'Lize', onderbreekt Eva Lize, 'We weten alles, weten waar alles ligt én we weten dat we alles mogen gebruiken', wat nog meer?!' 'Ja', valt Julia Eva bij, 'we weten alles dus ga nu maar.' Samen "werken" ze Lize de deur uit en staan een paar minuten in de kamer. 'Wat gaan we nu doen?' Vraagt Juliia. 'Ja!' Eva haalt haar schouders op. Opeens gaat de bel. Verschrikt kijken ze elkaar aan. 'Gewoon opendoen'. Had Lize gezegd. Voor de tweede keer gaat de bel. Langzaam lopen ze naar de deur. En dan weer: Ding dong! Nu dwingt Eva zichzelf de deur open te doen. Met een ruk trekt ze de deur open. En voor hen staat: Lize! 'Lize! Wat kom u...ik bedoel u doen?' Haastig antwoord Lize: 'Ik ben vergeten te vertellen waar Sassy's en Soezy's voer staat!' Eva en Julia kijken elkaar aan, en schieten in de lach, maar Lize vind het helemaal niet grappig! Snel klinken haar hakken over de granieten vloer, naar de schuur. Ze heeft zichzelf helemaal niet onder controle. Ze struikelt bijna over haar eigen woorden als ze zegt: 'Hier staat het voer'. Dan loopt, dan rént Lize weer naar buiten en stapt in de taxi die op haar staat te wachten. 'M'n eigen BMW neem ik niet graag mee om op Schiphol te zetten', zei ze eerder. Dan lopen Julia en Eva weer de kamer in. 'Laten we even achter de computer gaan.' Stelt Julia voor. Eva knikt. 'Laptop of echt computer? Vraagt Julia. Eva aarzelt even. 'Laten we maar de laptop nemen.' Zegt ze. 'Waarom weet ik niet, maar.... of het echt .... goed is, om op iemands computers te zitten....ik weet het niet...' Zegt ze dan. Julia knikt zogenaamd begrijpend. 'Ik snap het.'Zegt ze. Dat zegt ze zó, dat je gelijk weet dat ze er helemaal niets van snapt. Samen schieten ze in de lach. Ondertussen heeft Eva de laptop al opgestart en typt www.Hyves.nl. 'Ik zal even typen dat we hier helemaal alleen, super stoer, in dit grote joekel huis zitten!' Roept Eva enthousiast. Loom knikt Julia. Ze heeft zich lekker op de bank genesteld. Jaloers kijkt Eva naar Julia. Dan typt ze snel in:


We zitten hier in het huis van Lize van Doel, en mogen op de twee schatjes van een honden Sassy en Soezy passen. Echt super leuk natuurlijk! Twee weken lang zitten we hier! Echt cool! Maar 'k ga nu slapen effe op de bank. Ben moeeee............ Louise is al aan het slapen ;):) 


Dan nestelt ook Eva zich op de bank en samen vallen ze in een diepe slaap..............!

Een baantje!!!!

Gespannen kijken Julia en Eva elkaar aan. 'Bel jij of ik aan?' Vraagt Eva fluisterend. 'Jij mag het wel doen!' Zegt Julia. 'Ik moet ook altijd de telefoon aanpakken en....' 'Oké,' zucht Eva. Langzaam gaat haar hand naar de bel. Dan duwt ze vastbesloten de bel in. Ring!!!!!!!!!!Klinkt het heel hard. Verschrikt deinzen Eva en Julia achteruit en schrikken nog meer van de hond die begint te keffen! Na een paar seconden horen ze een zachte stem die in de gang zegt: 'Stil maar Sassy, stil maar Soezy!' Dan draait ze de deur van het slot en kijkt wie er voor haar staan. 'Hallo!' Zegt ze verrast. 'Jullie zijn vast en zeker de tweeling van de Berg?!' Verlegen knikken Eva en Julia. 'Kom binnen!' En ze maakt een uitnodigend gebaar naar binnen. Binnen zijn ze algauw over hun verlegenheid heen. De vrouw heet Lize van Doel en kwebbelt heel de tijd maar door over dat het leuk is dat ze een briefje bij de krant gedaan hebben, en dat ze een super leuk baantje heeft. Eva luistert niet zo. Die vertroetelt de honden Sassy en Soezy. Uiteindelijk komt het erop neer dat Lize van Doel twee weken op vakantie gaat, maar dat ze, daar helemaal in Italië, geen huisdieren in het huisje mogen!!! In alle supermarkten in het dorp heeft ze een briefje opgehangen, maar geen reactie. Daarom was ze nu super enthousiast. 'Jullie mogen 1 week lang in mijn huis bivakkeren, mogen alles uit de kast trekken, ik heb twee matrassen in de logeerkamer neergelegd en................ Ja, het komt er gewoon op neer dat jullie op de honden, die schatjes, van een Sassy en Soezy moeten passen!' Daarbij kijkt ze verliefd naar de twee honden, die netjes zijn gaan zitten nadat ze hun namen gehoord hadden. Jullie mogen gewoon in het huis blijven en.........Nou, ja', onderbreekt ze zichzelf. 'Hier heb ik een papier waar alles opstaat en trouwens, hebben jullie wel echt toestemming?' Julia en Eva knikken om het hardst. 'Oké, morgen vertrek ik'. En daarmee is het gesprek afgelopen. 5 Minuten later staan Julia en Eva buiten. 'Yes!!!!!!!!!!!!!!' Roepen ze. 'Twee weken lang!' Roept Eva blij. 'Twee weken!' Schreeuwt Julia. Een paar minuten later weet hun hele straat dat ze twee weken lang weg zijn. Maar dat maakt de tweeling niets uit!!! 

Grapje!!!

'Tring tring!' Zuchtend komt Julia overeind. Vervelend dat zij altijd zo snel wakker wordt! Nu..... 'Julia! Eva! Wakker worden!' Tim komt hun slaapkamer binnen. 'Kom op, zeg! De telefoon is voor jullie, hoor!' De telefoon? Flitst het door Julia's hoofd. 'O', kreunt ze. Dat was de telefoon! Kreunend staat ze op. 'Wie is het?' Vraagt ze kreunend. Tim haalt z'n schouders op. 'Geen idee, een of andere vrouw die zegt dat ze de tweeling van de Berg moet spreken. Maar nu komen!' Zegt hij streng. 'Is ze nu dan nog steeds aan de telefoon?' Vraagt Julia verbaasd. 'Nee, natuurlijk niet! Mama heeft gezegd tegen mij dat ik moest zeggen dat jullie terug bellen. Toen heeft ze haar telefoonnummer gegeven en zei ik doei'. legt Tim uit. 'Ja, maar!' Zegt Julia verontwaardig. 'Dan hoef je ons nog niet wakker te maken!' Tim zucht. 'Dat moest ik van mama, en trouwens, je kunt beter zeggen: Dan hoef je mij nog niet wakker te maken!' Verbetert hij Julia. Opeens gaat Julia op een fluistertoon verder. 'Dat duurt niet lang meer!' Fluistert ze. Zacht wijst ze met haar vinger naar de badkamer. 'Haal jij even een glas met een klein laagje water?' Vraagt ze zachtjes. Tims ogen glinsteren. Zacht sluipt hij naar de badkamer. Louise hoort de kraan lopen. Op z'n tenen komt hij weer binnenlopen. In z'n hand heeft hij een glas water. Iets meer dan Julia bedoelde, maar ze knikt goedkeurend. 'Goed zo!' Zachtjes pakt ze het glas van Tim over en kijkt even naar Eva. 'Pak even de filmcamera!' Snel loopt Tim de gang op. Julia hoort hem proesten van de lach. Even later komt hij terug; met achter zich aan haar vader en moeder, die ook hun lach bijna niet in kunnen houden. Haar vader komt naast haar staan, maakt snel nog een foto en knikt dan naar Julia. Waarschuwend duwt ze haar vinger tegen haar lippen; Tim stikt bijna van het lachen! Zachtjes giet ze het hele glas in Eva's nek. Verschrikt schiet Eva overeind. Boos wilt ze wat zeggen, totdat ze de camera van haar vader ziet. Dan schiet ze in de lach, al is het alleen maar omdat ze niet boos voor de camera wilt komen. Dan schiet de hele familie in de lach. Schaterend werpen Eva en Tim zich op het bed van Jula. Zelfs vader hikt van het lachen, wat hij niet vaak doet. Lachend lopen ze naar beneden en doen zich tegoed aan warme broodjes en croissants.

Een baantje????

'Zo, he he!' Julia ploft neer op de bank. Eindelijk! Thuis! Eva komt aanlopen. 'Hier!' En met een plof zet ze een glas sinas voor Julia neer. 'Dat hebben we wel verdiend!' Zucht Julia.

Het is vrijdag. De tweeling hebben net de cito achter de rug. 'Vond jij hem moeilijk?' Vraagt Eva aan Julia. 'Mwah', antwoord Julia. 'En jij?' 'Makkie, alleen rekenen was moeilijk. Spelling makkelijk, taal makkie, studievaardigheden simpel en wereldoriëntatie ging ook wel', somt Eva op. 'Denk jij dat je Havo....?' Julia haalt haar schouders op. 'Kweenie', ik hoop van wel.' 'Ik hoop het ook!' Zegt Eva. Dan gaat de telefoon. Tegelijk springen Julia en Eva op en kijken elkaar aan. 'Een baantje!' Zeggen ze tegelijk. 'Als jij hem nou opneemt', stelt Eva voor, 'dan moet je hem hard zetten, maar antwoord jij!' 'Is goed!' Met Julia van de Berg', zegt Julia. 'Met meneer Brastel', klinkt het aan de andere kant van de lijn. 'Spreek ik met de tweeling Julia's en Eva van de Berg?' Ja, meneer'. Zegt Louise beleefd. 'Nou, dan heb ik een nieuwtje voor jullie, of eigenlijk...en baantje!' Zegt de man enthousiast. 'Houden jullie van films?' Vraagt hij. Eva knijpt van opwinding in Julia's hand. 'Ja, heel erg!' Zegt Julia. En houden jullie van schrijven?' 'Iets minder, maar als het moet dan moet het!!' Zegt Julia eerlijk. Nu, dan valt het af''. Zegt de man teleurgesteld. 'Ik houd niet van meiden die iets verplicht moeten doen', zegt hij. Zijn stem klinkt heel wat anders dan toen de meiden zeiden dat ze van films hielden. 'Dat is jammer', zegt Julia. 'Dan valt het af!' 'Oké, tot ziens misschien he?!' 'Ja, tot ziens!' Zegt Julia, en legt de hoorn neer. 'Jammer', zeggen ze teleurgesteld.

Al een paar weken hebben Julia en Eva een krantenwijk. De meeste kranten bezorgen ze op adressen waar oude mensen wonen, maar er zitten ook wat jongere mensen met kinderen bij. Een paar dagen geleden, kwam Eva op het idee om tussen de kranten een briefje te doen, met de tekst:

Hallo,

Wij zijn de tweeling Julia en Eva, en wij zoeken een baantje. We
doen de krantenwijk van het Volkse Nieuwskrant. We
zijn beiden 12 jaar, en hebben zin in iets leuks. Elke dag
kranten doen, is niets voor ons. 
Dus heeft u iets leuks te doen? Mail of bel! 
(Ons adres en telefoon nummer staan op de achterkant)

Alvast bedankt!!!

Heel veel groetjes,

Julia en Eva van de Berg 

En nu wachten ze al een paar dagen op telefoontjes, die er maar niet komen................!