Het meisje met de problemen

Hoi lezer,

Bij een opdracht voor school moest ik een verhaal schrijven. Ik heb het gedaan over het mishandelen van kinderen, dit keer een meisje.
Ik hoop dat jullie het mooi vinden, en wil je weten waar het gepubliceerd staat? Kijk dan op:

http://kluitman.nl/index.php?tab=kinderen&actie=verhalen&jv=887

Ook kun je proberen om je eigen geschreven verhaal daar gepubliceerd te krijgen! In ieder geval: Veel succes met lezen en/of je eigen verhaal schrijven en publiceren!!!

Groetjes Nellie

HET MEISJE MET DE PROBLEMEN

Door Nellie van Bergeijk (12)

Huilend liep ik naar mijn kamer. Voor de zoveelste keer had mijn vader me geslagen. Moeder probeerde me nog te verdedigen, maar ook dat mislukte. Nog nasniffend liet ik me op mijn bed vallen. Waarom sloeg papa me? Wat deed ik verkeerd, wat had ik misdaan? dacht ik treurig. Moeizaam hees ik mezelf overeind en keek in de spiegel. Ik schrok niet meer. Bijna dagelijks sloeg mijn vader me, bijna dagelijks had ik een gehavend lichaam. Kreunend liet ik me op mijn bureaustoel zakken.
Ik moest nog huiswerk maken, morgen was er weer een dag, op die verschrikkelijke school. Op zich vond ik school niet erg, omdat ik dan niet bij vader hoefde te zijn. Ik hield dan ook wel van leren, maar het feit dat ik helemaal, nou ja, bijna niemand had maakte me niet blij. Ik had alleen maar mijn vriend Joeri. Hij hielp me tenminste nog een beetje, bij hem kon ik uithuilen. Maar zelfs mijn diepste gedachten en verlangen zei ik niet tegen hem. Ook dat mijn vader mij mishandelde, wist niemand.
Voorzichtig bracht ik wat crème aan op mijn gezicht. Gelukkig, geen blauw oog, want dan moest ik me weer afmelden, dan kon ik de volgende dag weer het gezeur van mijn klasgenoten aan horen: ‘Alweer een snipper dag genomen? Lekker uitgeslapen?’ Nou, mooi niet dus!
Opeens zag ik een kaartje van Chris op mijn bureau liggen. Waar kwam die vandaan? Ik zuchtte. Zeker weer van mijn moeder. Langzaam las ik het door.
Je kunt altijd bij Chris terecht. Wat er ook met je is. Misschien gaan je ouders scheiden of word je gepest. Dan kun je met Chris chatten, mailen of bellen. Maar ook als je ergens anders mee zit - of gewoon even van je af wilt kletsen - kun je contact opnemen met Chris.
Telefoon: 0800 - 6312300
Website en chat: www.chris.nl
Mail: help@chris.nl
Nou, daar had ik helemaal geen zin in. Met een onbekende mailen, bellen of chatten. Bah! Ik zuchtte diep.

De volgende morgen liep ik moedeloos naar beneden. Hopelijk was vader zijn boosheid weer kwijt, dan kon ik tenminste zonder ruzie en boosheid naar school. “Ik denk ook altijd aan stomme dingen”, dacht ik wrang. “Maar wat kan je anders, met zo’n vader?” Zacht schoof ik aan tafel en zond een gebedje naar de hemel. Toen ik daar mee klaar was, klonk de snerpende stem van mijn vader: “Moet je nou alweer bidden? Ik geloof allang niet meer dat er een God bestaat! Geloof jij dat wel dan?” sneerde hij er direct achteraan. Wild draaide ik me om. “Ik hoop en bid nog steeds dat ik ooit een vader krijg die goed voor me zorgt!” snauwde ik. Direct hield ik verschrikt mijn mond. Wat had ik nou weer gezegd? Bang pakte ik een boterham uit de zak en keek toen snel naar mijn vader. Die had grote ogen opgezet en sprong woedend op: “Dát laat ik me niet zeggen!!! Ik…ik…zal je!!” riep hij. Beschermend vouwde ik mijn handen om mijn hoofd en zond voor de tweede keer, nu een schietgebedje, naar de hemel. “Heer, help mij!” Vader zocht ondertussen iets waarmee hij mij kon slaan. Toen hij dat niet kon vinden, riep hij moeder, die verschrikt naar beneden kwam stommelen. “Waar heb je dat…die….” Verder kon hij niet praten, want buiten klonk het overbekende belletje. Joeri! schoot het door mijn hoofd heen. Snel propte ik nog een boterham in m’n mond, griste een cracker mee en rende naar buiten. “O nee! Mijn jas!!!” dacht ik en rende weer naar binnen.
Daar stonden vader en moeder een verschrikkelijke, eindeloze discussie te houden over het mishandelen van kinderen. Tenminste, dat zei mam. Vader riep nijdig: “Mishandelen? Noem jij dit mishandelen? Nou, echt niet!” “Wat….hoe noem jij dit dan?” vroeg moeder uitdagend. Té uitdagend zelfs, want vader kon zich niet meer beheersen. Woedend pakte hij de stofzuigerslang uit moeders handen en sloeg haar, net zolang tot ze neerviel. Dreigend kwam hij op me aflopen. “Jij ook nog?” vroeg hij met een wreed lachje. Wild schudde ik mijn hoofd, rukte mijn jas van de kapstok en vlóóg naar buiten, weg van vader. Ondertussen pakte ik mijn mobieltje en belde oma op. “Oma….oma….” hijgde ik. “U moet direct komen! Moeder…” Verder kwam ik niet, want daar kwam Joeri aanlopen. “Wat hoorde ik voor gebonk?” vraagt hij wantrouwend. “En waarom loop je zo te hijgen en bel je iemand?” Hij probeerde langs me heen te kijken, maar ik sloeg de deur dicht en duwde hem weer naar zijn fiets. “Over 2 seconden ben ik bij je!”
“1…..2…..” Deed Joeri grijnzend. “Grappig!” snauwde ik hem toe. “Sorry hoor,” zei hij verschrikt en liep naar zijn fiets. “Ben je sacherijnig?” “Ja, ”antwoordde ik. “Ik heb een rothumeur, ga nou weg!” Beledigd klapte hij zijn geopende mond dicht en stapte op. Na 5 minuten zwijgend gefietst te hebben, had ik al spijt. Zuchtend zei ik: “Sorry van net, maar m’n vader…” Verschrikt sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Bijna had ik mijn geheim verklapt! Vragend kijkt Joeri naar me. “Deed irritant,” maakte ik gauw af. “O,” knikte Joeri zogenaamd begrijpend. “Doet mijnes ook weleens!” “Ja”, zei ik wrang. “Alleen dan leuk irritant!” Ik wist dat het raar klonk, maar het was gewoon zo!
Bij Joeri thuis was het altijd gezellig. Hij had nog 2 zusjes van 1 en 3 en 1 broertje van 5 onder hem en 2 zussen van 16 en 19 boven hem. Die waren echt super aardig. Ik ging daarom ook graag naar de familie Roosen. Even was ik héél diep in gedachten verzonken…
Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen…

“Melis!! Melissa! Word eens wakker?!” hoorde ik opeens iemand zeggen. “Doe je ogen eens open?” Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. “Het gaat niet.” probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. “Ze is wakker! Echt wakker!” Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. “Doet alles zo’n pijn, meisje?” vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. “Mama…” fluisterde ik. “Wat….?” Ik zag mama schrikken. “Sssst…” siste ze. “Alles komt goed.” Alles komt goed, alles komt goed..alles komt…alles… Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.