Snikkend zit Julia tegenover de agente die haar overhoorde. 'We....we...heb...hebben echt niks gedaan, mevrouw!' Zegt ze heel overtuigend. 'We...we...', en weer barst ze in snikken uit. De agente, die zich voorstelde als Anne draait zich weer om en geeft haar een glas water. 'Drink eerst maar wat. Dat helpt!' Zegt ze vriendelijk. Louise's tanden klapperen tegen het glas en verslikt zich dan.
Met een diepe zucht klopt Anne haar op de rug. Dan staat ze op en zegt: 'Ik ga heel even weg, oké? Ik moet heel even wat vragen.' Ze knikt naar Julia en stapt dan de deur uit. Daar vraagt ze naar commissaris Den Hertog. Gelukkig kan hij wat tijd vrijmaken en komt op haar af. 'Anne! En hoe gaat het met de overhoringen?! Al toegegeven?! Nou, ja', antwoord hij zichzelf. 'Zo snel zullen ze niet toegeven!' Dan ziet hij Anne's gezicht. Met een ruk kijkt hij omhoog. 'Wat is er?' 'Ze ontkennen alles!!! En ze hebben echt een goed en geloofwaardig verhaal, en...en...' Anne slikt moeizaam. 'Ik geloof ze!' Vreemder dan ooit keek de commissaris haar aan. 'Jij....gelooft....ze?!' Zegt hij langzaam. Zonder aarzelen knikt Anne. 'Ja, ze zijn echt oprecht verdrietig en ik...ik kan niet geloven dat zij, juist zíj de daders moeten zijn! Nee. Ik kan het niet geloven!' 'Mmm', zegt commissaris Den Hertog nu. 'Dan ga ik nu even met ze praten!' Nijdig beent de commissaris naar de overhoor kamer en smijt de deur dicht. Verdrietig keek Anne hem na. In haar hoopte ze dat ook de commissaris geloofde, dat de tweeling onschuldig was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten