Compleet doorgedraaid
Dit is een verhaal dat ik ooit voor school heb geschreven. Ik zou graag willen weten hoe je dit verhaal vind, dus plaats A.U.B. een reactie!!!
Versuft doe ik mijn ogen open. "Wat is er gebeurd?" 'Kijk!' Hoor ik in de verte. 'Ze word wakker!' Iemand schud aan mijn arm. "Joyce! Joy! Doe je ogen eens open, word een wakker!?' Weer dat irritante gefluister. Opeens word ik wat helderder. "Kom op, Joy! Doe je ogen eens open!" Moedig ik mezelf aan. Met een ruk sper ik mijn ogen wijd open. 'Nee!' Fluister ik. 'Ga weg, Melissa!' Boven zie ik verbaasde gezichten. 'Waar heeft ze het over?' Wordt er verbaasd gevraagd. Dan herrinner ik me weer wat er gebeurd was.
Gisteravond werd ik meegenomen naar "een leuk cafeetje", zoals haar vriendinnen het noemden. Dat vonden zij zeker, denk ik schamper. Leuk cafeetje hoor! Het heette Xe....Xen...Ja! Xenon! Dat stond op een bord voordat ik naar binnen ging. Melissa, Eva en Julia gaven me eerst een zoet drankje. Het smaakte lekker zoet. Daarna had ik me heel opgelaten gevoeld. Ik zie opeens mezelf voor me. 'Nee!' Kreun ik in me. Ik zie me dansen met een jongen, net iets ouder dan mij, met blond haar. Hij heeft een mooi gezicht en leuke kleren aan. "Het lijkt wel of ik XTC op heb!" Flitst het door mijn hoofd heen. Direct verwerp ik het idee weer. "Dat kan echt never niet." Ik probeer de gebeurtenis verder op te halen, maar met de gedachte dat ik XTC op zou kunnen hebben, lukt me dat niet echt. "Wacht!" Denk ik dan weer. Aan het einde had de jongen gevraagd: 'Wil jij verkering met mij?' En ja hoor, met mijn stomme hoofd had ik ja gezegd! Verlegen liep ik achter de jongen aan, die mij aan mijn hand meetrok naar een hoekje in het café. (Was het eigenlijk wel een café?!) Met een glimlach trok hij mij op zijn schoot, nadat hij met een lachje op een stoel was gaan zitten. Lief keek hij me aan. Hij bracht zijn gezicht dicht bij de mijne. Ik voelde zijn lippen op de mijne. Vol liefde (was het nou echte of XTX-liefde?) beantwoorde ik zijn zoen. Het was vreemd om mijn eerste zoen te hebben in een café. Maar het was heerlijk! Nee, daaraan was niets op aan te merken. Het vreemde was, dat Melissa, Eva en Julia me verwijtend aankeken en daarna niets meer tegen me gezegd hadden. Hoe ik thuis ben gekomen, weet ik niet meer. Ik voelde in mijn broekzak. "Yes! Het briefje zat er nog in! Daar stond immers, hoe belangrijk het ook was, op een verfromfraaid blaadje, het e-mailadres van Thomas!" Vol liefde vervuld staarde ik omhoog naar het plafond. Gelukkig hoorde ik geen fluisterstemmen meer. Langzaam dacht ik weer na. Binnenkort moet ik Thomas eens gaan opzoeken, hoe erg pap en mam het ook verboden hadden om ooit naar een café te gaan. "Thomas en Joyce", dacht ik verliefd na. "Zou dat passen?" Ik hoopte meer dan ooit van wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten