Het meisje met de problemen

Hoi lezer,

Bij een opdracht voor school moest ik een verhaal schrijven. Ik heb het gedaan over het mishandelen van kinderen, dit keer een meisje.
Ik hoop dat jullie het mooi vinden, en wil je weten waar het gepubliceerd staat? Kijk dan op:

http://kluitman.nl/index.php?tab=kinderen&actie=verhalen&jv=887

Ook kun je proberen om je eigen geschreven verhaal daar gepubliceerd te krijgen! In ieder geval: Veel succes met lezen en/of je eigen verhaal schrijven en publiceren!!!

Groetjes Nellie

HET MEISJE MET DE PROBLEMEN

Door Nellie van Bergeijk (12)

Huilend liep ik naar mijn kamer. Voor de zoveelste keer had mijn vader me geslagen. Moeder probeerde me nog te verdedigen, maar ook dat mislukte. Nog nasniffend liet ik me op mijn bed vallen. Waarom sloeg papa me? Wat deed ik verkeerd, wat had ik misdaan? dacht ik treurig. Moeizaam hees ik mezelf overeind en keek in de spiegel. Ik schrok niet meer. Bijna dagelijks sloeg mijn vader me, bijna dagelijks had ik een gehavend lichaam. Kreunend liet ik me op mijn bureaustoel zakken.
Ik moest nog huiswerk maken, morgen was er weer een dag, op die verschrikkelijke school. Op zich vond ik school niet erg, omdat ik dan niet bij vader hoefde te zijn. Ik hield dan ook wel van leren, maar het feit dat ik helemaal, nou ja, bijna niemand had maakte me niet blij. Ik had alleen maar mijn vriend Joeri. Hij hielp me tenminste nog een beetje, bij hem kon ik uithuilen. Maar zelfs mijn diepste gedachten en verlangen zei ik niet tegen hem. Ook dat mijn vader mij mishandelde, wist niemand.
Voorzichtig bracht ik wat crème aan op mijn gezicht. Gelukkig, geen blauw oog, want dan moest ik me weer afmelden, dan kon ik de volgende dag weer het gezeur van mijn klasgenoten aan horen: ‘Alweer een snipper dag genomen? Lekker uitgeslapen?’ Nou, mooi niet dus!
Opeens zag ik een kaartje van Chris op mijn bureau liggen. Waar kwam die vandaan? Ik zuchtte. Zeker weer van mijn moeder. Langzaam las ik het door.
Je kunt altijd bij Chris terecht. Wat er ook met je is. Misschien gaan je ouders scheiden of word je gepest. Dan kun je met Chris chatten, mailen of bellen. Maar ook als je ergens anders mee zit - of gewoon even van je af wilt kletsen - kun je contact opnemen met Chris.
Telefoon: 0800 - 6312300
Website en chat: www.chris.nl
Mail: help@chris.nl
Nou, daar had ik helemaal geen zin in. Met een onbekende mailen, bellen of chatten. Bah! Ik zuchtte diep.

De volgende morgen liep ik moedeloos naar beneden. Hopelijk was vader zijn boosheid weer kwijt, dan kon ik tenminste zonder ruzie en boosheid naar school. “Ik denk ook altijd aan stomme dingen”, dacht ik wrang. “Maar wat kan je anders, met zo’n vader?” Zacht schoof ik aan tafel en zond een gebedje naar de hemel. Toen ik daar mee klaar was, klonk de snerpende stem van mijn vader: “Moet je nou alweer bidden? Ik geloof allang niet meer dat er een God bestaat! Geloof jij dat wel dan?” sneerde hij er direct achteraan. Wild draaide ik me om. “Ik hoop en bid nog steeds dat ik ooit een vader krijg die goed voor me zorgt!” snauwde ik. Direct hield ik verschrikt mijn mond. Wat had ik nou weer gezegd? Bang pakte ik een boterham uit de zak en keek toen snel naar mijn vader. Die had grote ogen opgezet en sprong woedend op: “Dát laat ik me niet zeggen!!! Ik…ik…zal je!!” riep hij. Beschermend vouwde ik mijn handen om mijn hoofd en zond voor de tweede keer, nu een schietgebedje, naar de hemel. “Heer, help mij!” Vader zocht ondertussen iets waarmee hij mij kon slaan. Toen hij dat niet kon vinden, riep hij moeder, die verschrikt naar beneden kwam stommelen. “Waar heb je dat…die….” Verder kon hij niet praten, want buiten klonk het overbekende belletje. Joeri! schoot het door mijn hoofd heen. Snel propte ik nog een boterham in m’n mond, griste een cracker mee en rende naar buiten. “O nee! Mijn jas!!!” dacht ik en rende weer naar binnen.
Daar stonden vader en moeder een verschrikkelijke, eindeloze discussie te houden over het mishandelen van kinderen. Tenminste, dat zei mam. Vader riep nijdig: “Mishandelen? Noem jij dit mishandelen? Nou, echt niet!” “Wat….hoe noem jij dit dan?” vroeg moeder uitdagend. Té uitdagend zelfs, want vader kon zich niet meer beheersen. Woedend pakte hij de stofzuigerslang uit moeders handen en sloeg haar, net zolang tot ze neerviel. Dreigend kwam hij op me aflopen. “Jij ook nog?” vroeg hij met een wreed lachje. Wild schudde ik mijn hoofd, rukte mijn jas van de kapstok en vlóóg naar buiten, weg van vader. Ondertussen pakte ik mijn mobieltje en belde oma op. “Oma….oma….” hijgde ik. “U moet direct komen! Moeder…” Verder kwam ik niet, want daar kwam Joeri aanlopen. “Wat hoorde ik voor gebonk?” vraagt hij wantrouwend. “En waarom loop je zo te hijgen en bel je iemand?” Hij probeerde langs me heen te kijken, maar ik sloeg de deur dicht en duwde hem weer naar zijn fiets. “Over 2 seconden ben ik bij je!”
“1…..2…..” Deed Joeri grijnzend. “Grappig!” snauwde ik hem toe. “Sorry hoor,” zei hij verschrikt en liep naar zijn fiets. “Ben je sacherijnig?” “Ja, ”antwoordde ik. “Ik heb een rothumeur, ga nou weg!” Beledigd klapte hij zijn geopende mond dicht en stapte op. Na 5 minuten zwijgend gefietst te hebben, had ik al spijt. Zuchtend zei ik: “Sorry van net, maar m’n vader…” Verschrikt sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Bijna had ik mijn geheim verklapt! Vragend kijkt Joeri naar me. “Deed irritant,” maakte ik gauw af. “O,” knikte Joeri zogenaamd begrijpend. “Doet mijnes ook weleens!” “Ja”, zei ik wrang. “Alleen dan leuk irritant!” Ik wist dat het raar klonk, maar het was gewoon zo!
Bij Joeri thuis was het altijd gezellig. Hij had nog 2 zusjes van 1 en 3 en 1 broertje van 5 onder hem en 2 zussen van 16 en 19 boven hem. Die waren echt super aardig. Ik ging daarom ook graag naar de familie Roosen. Even was ik héél diep in gedachten verzonken…
Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen…

“Melis!! Melissa! Word eens wakker?!” hoorde ik opeens iemand zeggen. “Doe je ogen eens open?” Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. “Het gaat niet.” probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. “Ze is wakker! Echt wakker!” Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. “Doet alles zo’n pijn, meisje?” vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. “Mama…” fluisterde ik. “Wat….?” Ik zag mama schrikken. “Sssst…” siste ze. “Alles komt goed.” Alles komt goed, alles komt goed..alles komt…alles… Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.

De meidenbende

'En waar komen jullie vandaan?' Is Eva's volgende vraag. Ze zijn begonnen met het "vraaggesprek" tegen elkaar. 'Wij komen uit Utrecht', antwoord Joel. 'Oke!' Zegt Julia. 'Wij ook!' Enthousiast kijken Julia en Eva elkaar aan. Ze geven elkaar een dikke knipoog en grinniken. Joel, Nick en Maria kijken elkaar bevreemd aan. Luid schieten ze in de lach. 'Jullie moeten niet zo vreemd kijken!' Schatert Julia en giert het dan weer uit. Maria kijkt het even aan, maar zegt dan aarzelend: 'Zullen we even ergens anders gaan zitten? We zitten hier een beetje in het zicht!!! En uiteraard met de jongens!' Vult ze nog snel aan, als ze de blikken van de tweeling ziet. "Als blikken konden doden', lacht ze. Nog nagiechelend lopen ze gezamelijk naar het station. Daar wachten ze op de trein, om door te gaan naar het centrum van Amsterdam. Eerst zou de drieling naar huis gaan, maar omdat Julia en Eva volhielden dat het gezelliger was om met z'n vijven te gaan winkelen, gingen ze akkoord.
Lachend stappen ze in de trein en rijden ze naar het centrum van Amsterdam. In de trein vertellen Julia en Eva van het geheim van de brief en Lize van Doel. Verrast kijken Joel en Nick naar de tweeling.
'Wat hebben jullie allemaal beleefd?' Wil Nick weten. 'Niet zo nieuwsgierig, Nick!' Plaagt Eva. 'Jullie mogen wel alles eten maar niet alles weten!' Geirriteerd kijkt Nick naar buiten maar dan vervolgt Eva: 'Dat is wel een lang verhaal hoor!' Tevreden nestelt Nick zich in de hoek en luistert naar Eva, die aangevuld word door Julia.
'Sjonge!' Verzucht Joel als ze alles verteld hebben. 'Jullie zijn echt heel avonturlijke meiden zeg!' 'Ach!' Vind Julia. 'Het is niet altijd even leuk. Bijvoorbeeld die dag in de cel zitten was ook niet echt leuk!' Ondertussen zijn ze in het centrum aangekomen. Zogenaamd vermoeid ploffen ze neer en bestellen wat appelsap en taart. Opeens word hun gesprek onderbroken door een luid gegil. Alle vijf kijken ze verschrikt op en draaien hun hoofden in de richting van het gegil, dat nog steeds doorgaat. Dan zien ze een zestal meiden die hun kant op komen rennen!!!!!! 'Dit is de meidenbende!!!' Gillen Eva en Julia tegelijk!!!!

Verliefd

Lachend eten Eva en Julia de zak patat leeg. Schuin kijkt Eva naar de broertjes en Maria. Dan neemt Julia het besluit. Ze gooit de lege patatzak in de prullebak en ploft naast Maria neer. 'Hoi', zegt ze, en ze steekt haar hand uit. 'Ik ben Julia en dat is Eva'. Verrast kijkt Maria op. Verlegen zegt dan ook Maria: 'Ik ben Maria en...' Ze wijst naar de jongens naast haar. 'Dat zijn...' Ze wil de namen opnoemen, maar dan bitst de linkse: 'Dat kunnen we ook zelf zeggen, hoor!' Verontwaardigd kijkt Maria naar Eva en Julia. Eva haalt haar schouders op en zegt: 'Maakt mij niet uit hoor! Hoe heten jullie?' Kijkt ze dan vragend naar de jongens. Nu neemt de rechtse jongen het woord. 'Ik ben Nick en die andere is Joel.' Uit de hoogte kijkt hij naar Maria en sist dan: 'Lijkt me wel leuke meiden'. Joel knikt bedachtzaam. 'Welke....' Nick bijt op zijn lip maar zegt niets. 'Zullen wij even ergens anders gaan zitten', stelt Maria voor en kijkt vragend naar de tweeling. Maar die zegt niets. Bevreemd kijkt Maria de meiden aan. 'Joehoe!!!' Roept Maria, en ze zwaait voor hun ogen. Opeens worden ze "wakker" en vragen tegelijk: 'Wat zei je?' Hartgrondig zucht Maria en herhaalt haar vraag. 'Zullen we ergens anders gaan zitten?' Nu horen ze het wel. 'Mmmmm', denkt Eva. 'Zullen we gewoon blijven zitten? Ik heb zulke zere benen!' Dat is eigenlijk helemaal niet waar, maar ze wil zo graag bij de jongens blijven! Ook Julia heeft de smoes door en zegt: 'Nee, laten we maar blijven zitten!' Verongelijkt kijkt Maria van de tweeling weg. 'Dan niet', mompelt ze. 'Maar', gaat ze dan verder. 'Dan gaan we gewoon wat vragen aan elkaar stellen. Bijvoorbeeld waar je vandaan komt, wat je wilt gaan doen later, op welk niveau je zit op school enz. Met een schuin hoofd kijkt ze dan naar haar broertjes en naar de tweeling. 'Of dat je verkering hebt, ooit gezoend hebt met een jongen of meisje..snappen jullie?' Met een ruk schiet Eva's hoofd omhoog. ' Is goed', hapt ze meteen. Direct krijgt ze een stoot van Julia. 'Niet direct toehappen', sist ze toe. O, nee! Schrikt Eva. Maar Maria heeft al gezien dat de tweeling waarschijnlijk verliefd is!!!!

Het meisje en de twee jongens

Gierend van de lach bekijken Julia en Eva elkaar. 'Wat zie jij eruit!!!!' Giert Julia. 'Nou, moet je jezelf eens bekijken!!!' Schatert ook Eva. Samen zijn ze de zaak binnen gestapt, uiteraard wel nadat ze wat bedaard waren. Allebei wilden ze een "schoonmaak behandeling" van €5,- euro. Bij elkaar dus €10,- euro. De vrouw had hen even aangekeken en zei toen: 'Ga daar maar zitten.' Na 5 minuten kwamen er twee dames aan, die hen insmeerden met allerlei smeerseltjes en kwaaltjes. Nu moeten ze even wachten om het masker in te laten trekken. 'Sssst!!' Waarschuwt Eva. 'Daar komen Marilène en Sanne aan!' Zogenaamd, alsof ze niets gedaan hebben, wat natuurlijk ook bijna niet is, zitten ze te wachten. 'Super!' Zegt Marilène tegen Julia. 'Perfect!' Zegt Sanne tegen Eva. 'Helemaal goed gewacht ook!' Allebei weten ze een lach aanval te beheersen en proberen ze serieus te kijken.
'Jongens, ik wil naar deze winkel!' Horen ze opeens een meisje zeggen.
'Nee!!' Zeggen twee jongens tegelijk. 'Wij willen en we gaan naar die winkel daar! We willen vast voor een laptop en mobiel kijken', vult de linkse aan. Geïrriteerd draait het meisje zich om. 'We gaan eerst...' 'Naar die winkel daar en dan naar huis', maakt de rechtse haar af. 'Nee, we gaan hier naar binnen!' Het meisje doet demonstratief haar armen over elkaar en stapt naar binnen. 'Ik zoek nagellak en mascara, heeft u dat hier te koop?' De twee jongens ontploffen bijna. 'Maria, wij gaan echt weg!!' 'Dan gaan jullie maar!' Bitst Maria terug. En daarmee is de discussie afgelopen.

De vrouw achter de kassa schud haar hoofd en zegt: 'Niet zoveel ruzie maken, he?!' Ook Marilène en Sanne kijken elkaar aan en zeggen: 'Wat is er veel ruzie op de wereld, nog wel in gezinnen!' 'Je weet anders niet of ze wel broertjes en zusje zijn, hoor!' Verdedigt Eva het meisje en de jongens. Na een kwartier komen de twee jongens weer aanrennen en zijn net Julia en Eva klaar. 'We hebben een super leuke mobiel gezien!' Jubelen de twee jongens. 'Die gaan we echt kopen!' Maria kijkt boos op en snauwt: 'Ga lekker...lekker....' Blijkbaar kan ze niet uit haar woorden komen, want ze keert de jongens de rug toe.

De meiden rekenen af en lopen dan naar buiten. Daar bestellen ze een zak patat en 2 flesjes sinas. 'Heerlijk!' Smakt Julia. 'Nou!' Is Eva het met Julia eens. Dan komen Maria en de twee jongens weer langs. Maria houd haar mond stijf dicht. Bedelend vragen de jongens: 'Zullen we 1 zak patat halen?? Please??' Dan geeft Maria toe. Blij gaan ze in de rij staan, en verrassend snel komen ze terug en ploffen ze neer op de plaatsen naast Julia en Eva.

Winkelen in Amsterdam

'Zullen we eerst even winkelen?' Stelt Eva voor en verlangend kijkt ze naar de vele winkels. Ook Julia kijkt begerig naar al die winkels en samen stormen ze op de winkels af. 'O, moet je dit kijken!' Roept Eva enthousiast. Ze houd een felroze jasje omhoog. 'Deze dan!' Julia houdt een witte broek omhoog. 'Moet je echt doen, Juul! Die is echt leuk!' Reageert Eva. Samen passen ze de gekste dingen. Dan komen ze bij een winkel aan, waar allemaal make-up te koop is. 'Aanvallen!!!!!' Schreeuwt Eva en ze stormen dan naar binnen. Daar zien ze een bord staan:  


Loop hier naar binnen, voor maar €5,- euro heeft u al een schoonheidsbehandeling te pakken! Loop dus gerust naar binnen en geniet van de lage prijzen en de perfecte behandelingen!!! 








'Dat gaan we doen!' Zeggen Julia en Eva tegelijk, en schieten dan in de lach. 

Veel waarschuwingen en weer naar Amsterdam

De volgende morgen besluiten de meiden om weer te gaan winkelen in Amsterdam. Hun ouders staan dit twijfelend toe. 'Geen gekke dingen uithalen, hoor!' Waarschuwen ze. Wild schudden de meiden hun hoofd. Natuurlijk niet! Denken ze allebei. We gaan alleen maar op zoek naar het geheim van Lize!! 'We hebben jullie al toegelaten om in het huis van Lize te slapen, maar meer kan eigenlijk niet! Eigenlijk mogen en kunnen we jullie niet laten gaan!' Zegt moeder. Hun ouders willen nog een poosje doorgaan met waarschuwen, maar dan word het de tweeling te veel. 'We beloven alles! We zullen echt gans niks doen!' Roepen ze door elkaar. 'Ook klieren?' Vraagt vader ondeugend. Lachend stompt Eva haar vader in zijn dikke buik. 'Ook klieren, ja!' Roept Julia. Dan rennen ze snel weg. Bij de bushalte checken ze snel nog even of ze alle bij zich hebben. Gelukkig is dat het geval. Vrolijk stappen ze in de bus en rijden ze naar Amsterdam.

Uit het politiebureau en veel lol

Opgetogen staan Julia en Eva te wachten bij het politiebureau. Nog steeds kunnen ze niet geloven dat ze vrij zijn!! Zenuwachtig kijken ze naar de ingang van het politiebureau. 'Hopelijk komen pap en mam snel!' Hoopt Eva. 'Ja', reageert Julia. 'Ze hadden niet zo'n vrolijk gezicht!' 'Hoe zou het eigenlijk met Soezy en Sassy zijn?' Bedenkt Eva ineens. 'Papa en mama hebben de hele tijd voor hen moeten zorgen! Ik hoop dat het goed gegaan is!' 'Nou!' Vind ook Julia. En eindelijk komen hun vader en moeder uit het politiebureau. 'He, he?!' Roept Julia. 'Dat duurde lang!' Vult Eva aan. Samen rennen ze op hun ouders af en omhelzen ze. 'Ik schrok me naar!' Zegt moeder met een bezorgde stem, alsof ze net het telefoontje had gekregen. 'Nou!' Beaamt vader. 'Moeder stormde m'n kamer binnen en halsoverkop moesten we naar Amsterdam toen, nog wel naar het politiebureau!' Vader grinnikt. 'Jullie hadden mama's gezicht moeten zien! Ze keek alsof....alsof.....' Hij dacht even na. 'Ja! Ze keek alsof Soezy en Sassy 7 kleuren hadden gescheten!!!' Lachend keek hij de tweeling aan. Die schoot luid in de lach. Alleen de gedachte al, hoe hun moeder had gekeken, was lachwekkend!' 'Nou, niet overdrijven, opschepper! Zó erg was het nou ook niet, mafkees!' Speels gaf ze hem een stomp tussen zijn ribben. 'Nou, kijk!' Kreunde vader zogenaamd. 'Ik vertel ook nooit meer wat!' Zacht kietelde hij zijn vrouw in haar zij. Lachend weerde ze het af en liepen zo richting de auto. Vader keek op zijn horloge en haalde zijn portemonnee voor de dag. Langzaam telde hij zijn geld en dacht na. Eva hield haar hoofd schuin en vroeg: 'Kunnen wij misschien meedenken?' Vader keek haar even verbaasd aan. 'Wat....waar?' Vroeg hij. 'Nou zeg!' Zei Eva verontwaardigd. Ze wapperde even met haar hand voor zijn ogen. 'Weer bij de les?' Vroeg ze ondeugend. Vader knikte serieus en vroeg toen: 'Ik hoorde het even niet, wil je je vraag even herhalen?' Eva keek even verbluft maar schoot toen in de lach. Ook Julia en moeder schoten in de lach. 'U moet....u moet...niet...zo....seru...serieus....zijn!' Hikte Eva. Direct schoot ze weer in de lach. Dit keer om haar vergissing.    'Seru! Hoe kom je erbij!' Lachte Julia. 'Kweenie! Misschien omdat papa altijd zegt: "Zere neus"?!' Vader haalt zijn schouders op. 'Heb ík dat gezegd?! Dat klopt echt niet! Dat heb je van...van Tim of van mama!' 'Kijk!' Grinnikt Eva. 'Hij word...ehh...hoe heet dat? Iets van: Ontkennend of zo?!' Met een schuin hoofd gluurt ze opzij naar haar vader. Die stapt opzij en pakt zijn dochter beet. 'Jij....jij...lelijke aap!' Bromt hij. 'Maar', vervolgt hij. 'We hadden het over eten. Mijn buik kan er niet tegen dat we voorlopig nog niet eten! Dus....' En terwijl hij over z'n buik wreef keek hij de meiden en zijn vrouw schuin aan. Moeder keek even op haar horloge en knikte toen. 'Ja, we gaan even eten! Toen liepen ze richting de stad en namen plaats in een chique restaurant, nadat vader en moeder de tweeling nog eens extra verzekerden dat Tim bij oma was! Ze aten voor tien en kwamen uiteindelijk, na ook nog gewinkeld te hebben, om 11:00 uur thuis!!!!

Vrij

Blij en verrukt om het blijde nieuws dat ze net gehoord had, keek Julia Anne opgetogen aan. 'Is het echt waar?' Herhaalt ze het nieuws voor de zoveelste keer. 'Zijn we echt vrij?' Anne knikt blij. 'Ja, we hebben geen getuigen en jullie ontkennen alles en we weten niet zeker of jullie het wel echt zijn! Dus: Jullie zijn echt vrij!!!' Morgen mogen jullie naar huis. Jullie vader en moeder komen jullie ophalen.' Enthousiast loopt Julia onder begeleiding naar de woonkamer, waar ze voor de laatste keer kan eten. 

Als Eva het nieuws hoort, springt ze een gat in de lucht! 'Yee!!!! We zijn vrij!!!!' Roept ze hard.  

'VRIJ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!' 

Niet bekend en een krantenbericht

Boos klapt commissaris Den Hertog de deur voor de tweede keer dicht. 'Die rotmeiden!' Gromt hij. 'Waarom geven ze nou niet toe? Dit muisje krijgt nog een staartje!' Anne komt aanlopen. ' En, gelukt?' Vraagt ze belangstellend. ' Nieuwsgierige aap!'  Bromt hij goedmoedig.  'Maar', vervolgt hij, bijna moedeloos. ' Ze hebben nog steeds niet toegegeven!!' Verrarst kijkt Anne op. 'Echt niet? Nou, ja. Wat ga je nu doen?' Een ogenblik kijkt de commissaris haar aan. Dan schud hij zijn hoofd. 'Geen idee.' Hij wringt z'n handen samen. 'Ik zal ze krijgen. Ze moeten en zullen bekennnen!' Anne schud haar hoofd maar eens. Deze meiden zijn gewoon onschuldig! Het kan niet anders!!! 'Succes meiden!' Mompelt ze. 'De commissaris is overtuigd dat jullie schuldig zijn!' Deze draait zich om en vraagt: 'Zei je wat?' Vlug schud Anne haar hoofd. 'Nee, hoor! Zullen we wat gaan drinken, voor je verder gaat met het ondervragen van een paar onschuldige meiden?' Haar ogen schitteren ondeugend. 'Jij...jij!!!' Roept de commissaris en rent achter Anne aan. 'Ik zal en moet je krijgen!'
Eengezind drinken ze een kop koffie waarnaar de commissaris, die Anne nu Rik mag noemen, weer naar de meiden gaat.


Een paar dagen later komt Anne aanlopen met Het Dagblad. 'Kijk, Rik! Lees dit eens!' Ze smijt de krant op tafel en drukt op het knopje van de koffie. Vol aandacht leest Rik:

Tweeling, beschuldigd van diverse inbraken, opgepakt en onschuldig?

Al 3 maanden lang werd Amsterdam
geteisterd door een serie in-braken.
De Amsterdamse Politie kwam er door onbekende redenen achter welke mensen, in dit geval dus een tweeling, hier
achter zaten. De meiden word-
en nu verhoord, maar ont-
kennen tot nu toe alles. De politie is ten einde raad. Hebben ze nu
toch de verkeerde daders?

Overhoord en onschuldig?

Snikkend zit Julia tegenover de agente die haar overhoorde. 'We....we...heb...hebben echt niks gedaan, mevrouw!' Zegt ze heel overtuigend. 'We...we...', en weer barst ze in snikken uit. De agente, die zich voorstelde als Anne draait zich weer om en geeft haar een glas water. 'Drink eerst maar wat. Dat helpt!' Zegt ze vriendelijk. Louise's tanden klapperen tegen het glas en verslikt zich dan.
Met een diepe zucht klopt Anne haar op de rug. Dan staat ze op en zegt: 'Ik ga heel even weg, oké? Ik moet heel even wat vragen.' Ze knikt naar Julia en stapt dan de deur uit. Daar vraagt ze naar commissaris Den Hertog. Gelukkig kan hij wat tijd vrijmaken en komt op haar af. 'Anne! En hoe gaat het met de overhoringen?! Al toegegeven?! Nou, ja', antwoord hij zichzelf. 'Zo snel zullen ze niet toegeven!' Dan ziet hij Anne's gezicht. Met een ruk kijkt hij omhoog. 'Wat is er?' 'Ze ontkennen alles!!! En ze hebben echt een goed en geloofwaardig verhaal, en...en...' Anne slikt moeizaam. 'Ik geloof ze!' Vreemder dan ooit keek de commissaris haar aan. 'Jij....gelooft....ze?!' Zegt hij langzaam. Zonder aarzelen knikt Anne. 'Ja, ze zijn echt oprecht verdrietig en ik...ik kan niet geloven dat zij, juist zíj de daders moeten zijn! Nee. Ik kan het niet geloven!' 'Mmm', zegt commissaris Den Hertog nu. 'Dan ga ik nu even met ze praten!' Nijdig beent de commissaris naar de overhoor kamer en smijt de deur dicht. Verdrietig keek Anne hem na. In haar hoopte ze dat ook de commissaris geloofde, dat de tweeling onschuldig was.