Hoihoi! Leuk dat je kijkt op mijn blog! Ik ben al een poosje niet meer geweest, en ik dacht: laat ik eens kijken en een leuk berichtje typen. Je weet waarschijnlijk al dat ik graag een boek wil schrijven, en dat heb laten zien hier. Ik weet alleen niet hoe jullie het vinden, dus stuur alsjeblieft!! een mailtje naar allthethingsofyou@gmail.com ! Plz! Ik hoop echt dat ik reacties krijg, vooral kritiek over hoe het beter moet! Ik wil dus een boek schrijven, alleen weet ik niet of ik het goed doet (en eigenlijk ook niet waarover maar dat is een ander verhaal ;) ). Dus, mail alsjeblieft!!! Ik wacht op je mail!
Liefs, Nellie
(ps: kijk ook ff op deze blog: http://allthingsofyou2.blogspot.nl/2013/07/hello-everybody-deze-blog-is-een-echte.html , is van mijn vriendin Eva, wil ook graag reacties, alvast bedankt!)
zaterdag 15 maart 2014
donderdag 24 oktober 2013
Schrijfopdrachten
Creatieve schrijfopdrachten
Schrijf een kort verhaal Schrijf een verhaal (maximaal 5 A-4) dat zich heeft afgespeeld in dit huis.
Schrijf Schrijf naar aanleiding van deze foto een verhaal of gedicht (maximaal 2 A-4).
Beschrijf afgunst Beschrijf de emotie afgunst in exact 250 woorden.
Beschrijf een persoon Als u de lezer een verhaal wilt vertellen, moet u duidelijk weten wie uw hoofdpersoon is. Lang niet alle informatie die u hebt over uw hoofdpersoon hoeft u te delen met uw lezer. Maar het is wel belangrijk dat u uw hoofdpersoon van haver tot gort kent. Beschrijf nu uw hoofdpersoon tot in details. Hoe ziet hij/zij eruit? Wat eet hij of zij het liefst? Hoeveel banen heeft hij/zij gehad? Leven zijn of haar ouders nog? In wat voor milieu is hij/zij opgegroeid? etc. etc.
Schrijf over een wilde wolf In het havengebied van Amsterdam schijnt een wilde wolf rond te lopen. Niemand heeft hem van dichtbij gezien, maar hij is gesignaleerd vanuit een helikopter van de Nederlandse marine. Wat doet de wolf daar? Wat zijn zijn bedoelingen? Zijn we nog wel veilig?
Schrijf het verhaal!
Schrijf een synopsis (samenvatting van jouw boek)
Als u een boek zou schrijven, waar zou dat dan over gaan? Wordt het fictie of non-fictie? Schrijf een kort synopsis (10 zinnen), bedenk een titel en benoem eventueel enkele hoofdstukken uit het boek.
Schrijf een kort verhaal (bron: www.nu.nl) Een bruidegom uit Roemenie heeft binnen 24 uur een nieuwe bruid gevonden, nadat zijn verloofde een dag voor het huwelijk de benen nam. De 29-jarige man, Ilie Floricica, wilde zijn bruiloft niet afzeggen en belde zijn ex-vriendinnen nog dezelfde dag op met de vraag of zij met hem wilden trouwen. Na een aantal afwijzingen, kreeg hij ja te horen. Er kwam toch nog een bruiloft. Schrijf het verhaal uit het perspectief van de kersverse bruid.
Schrijf over een poema Schrijf een verhaal of een gedicht over een ontsnapte poema, die eenzaam ronddoolt op de Veluwe.
Freewrite Freewrite 15 minuten. Het maakt niet uit als het nergens over gaat. Haal uw hand zo min mogelijk van het papier.
Schrijf een verhaal Schrijf een kort verhaal met de volgende ingrediënten:
zelfverzekerdheid, hond, woning, kapster, cd - speler
Schrijf over de winter
Welke gedachten heeft u bij het woord winter? Schrijf ze op!
Schrijf met emotie
Kies een emotie, bijv. blijheid, boosheid, angst, eenzaamheid. Als u dat gedaan hebt, beschrijf dan een omgeving die past bij op de gekozen emotie.
Waar en wanneer komt deze emotie het best tot z'n recht? Welke tijd van de dag, avond, welk jaargetijde? Welke eeuw? Op welke planeet? Hoe zien de gebouwen, planten, het meubilair etc. eruit? Hoe is het weer? Het licht? Gebruik veel beschrijvende woorden/zinnen zodat de lezer meteen voelt/weet waarover u het heeft. Maar: noem de emotie niet bij naam.
Schrijf het verhaal achter een nieuwsbericht (bron: nu.nl)
Enkele Belgen hebben wel heel veel moeite gedaan om hun dorst te lessen. In de nacht van vrijdag op zaterdag vernielden zij met een bulldozer een benzinestation in Grace-Hollogne, om er vervolgens alleen met een fles chocolademelk vandoor te gaan. De bulldozer is later teruggevonden.
Schrijf het verhaal vanuit het gezichtspunt van een van deze daders. Serieus, absurd, geestig, het maakt niet uit.
Schrijf een zee-gedicht Schrijf een gedicht met als thema of titel: Koffers Zeelucht.
Schrijf over een trauma
Wanneer u schrijft over een traumatische ervaring, wees dan lief voor uzelf. Nodig het gewonde kind in u om naar voren te komen en zijn/haar verhaal te vertellen. Laat het verhaal komen als het komt en noteer het. Het maakt niet uit of het (op het eerste gezicht) een nonsensverhaal is, niet logisch verteld of wat dan ook. Laat het innerlijke kind het verhaal zo vaak (en op zoveel manieren) vertellen als het wil. Schrijf met verschillende 'stemmen' en vanuit verschillende gezichtspunten. Gebruik diverse vormen: het gedicht, de monoloog, het bericht... Het steeds maar weer vertellen van het verhaal zorgt uiteindelijk voor integratie in uw leven.
Schrijf een leesbiografie
Welke herinneringen hebt u aan het voorlezen door uw ouders en anderen, aan het lezen op de basisschool en in de onderbouw van de middelbare school? En hoe en wat leest u nu? Schrijf uw leesbiografie in maximaal 1000 woorden.
Schrijf een gedicht
Schrijf een gedicht over Joanna, een meisje op een eiland hier heel ver vandaan. Ze is verliefd, maar haar liefste is onbereikbaar, omdat hij meer van de zee houdt dan van haar.
Schrijf het verhaal achter dit nieuwsbericht (bron: nu.nl)
Na elf jaar te hebben vastgezeten voor de moord op zijn vrouw, heeft de 39-jarige She Xianglin zijn onschuld kunnen bewijzen. Zijn doodgewaande echtgenote Zhang Zaiyu dook na een jarenlange verdwijning op en vertelde de politie dat She onschuldig was. Zhang verliet haar woning in 1994 in verwarde toestand, omdat ze dacht dat She een minnares had. Schrijf een korte monoloog (maximaal 1 1/2 A-4) waarin een van beide huwelijkspartners zijn/haar verhaal doet.
Beschrijf
Beschrijf uw eerste schooldag / eerste schooldag in minimaal 200 woorden.
Schrijf aan de hand van een eerste regel
Pak een willekeurige roman uit uw boekenkast en schrijf de eerste regel op een groot stuk papier. Brainstorm vervolgens tien minuten over deze eerste regel. Laat het maar komen. Het hoeft niet logisch te zijn. Schrijf vervolgens een verhaal of opstel aan de hand van een of meer van uw aantekeningen.
Schrijf over een foto
Pak een (oud) fotoboek en zoek een foto die bepaalde herinneringen tot leven brengt. Schrijf naar aanleiding van deze foto een persoonlijk verhaal in de ik-vorm.
Leg uit
Welk boek uit uw boekenkast had u graag zelf willen schrijven? En waarom? Gebruik beeldende woorden.
Vertel!
Wie zit er achter die geheime deur?
zaterdag 10 augustus 2013
dinsdag 26 maart 2013
Meisje met de problemen - deel 3
Moeder pakt m'n hand en knijpt zachtjes. Met een vaste stem vraagt de dokter:
"Heb je een fijne vader en moeder, thuis?" Een schok gaat door mij heen. "Je
vertelt niks, hoor! Aan niemand! Ik ram je helemaal kapot als je iemand vertelt
van alles wat ik doe!" Hoor ik vader vertellen in een driftbui, nadat hij los
was gegaan. "Ja, mam is heel lief en pap ook", schor probeer ik er nog het goede
van te maken. Moeder schud met haar hoofd. "Ik weet alles al, meisje. Ook van je
vader!" Ik had het op een of andere manier al verwacht, toch kwam het als een
donderslag; ik weet alles al, meisje. Ook van je vader! Dreunt het door mijn
hoofd heen. Ook van je vader..
Wild draaien mijn trappers rond. Doorgaan! Doorgaan! Dreunt het in mijn hoofd. Je mag níet rusten voordat je voorbij het huis aan het einde van de straat bent! Hijgend en met angstige, behuilde ogen draai ik me nog één keer om, maar fiets dan weer door. Nee! Je gaat en kán niet meer terug! Ik schud mijn hoofd. Waarom? Waarom is papa zo? Vroeger, toen zat ik nog op zijn schouders, mocht ik nog op zijn rug zitten. Maar nu....
Snikkend zit ik aan de rivier. Woedend ben ik! Waarom? Waarom doet hij zo? Het kan echt niet langer zo gaan! De dag dat ik uit het ziekenhuis ontslagen werd, kwam ik er bijna ook weer in! Papa was zó boos! Hij dreigde met van alles en nog wat, had me uiteindelijk een klap gegeven waardoor ik tegen de muur viel. Mijn moeder durfde niet, en toen mijn vader eindelijk, nadat hij uitgebreidt de krant had doorgespit naar boven stampte, vroeg m'n moeder of het ging. Nou, nee dus!
Op dat moment neem ik een besluit. Met een woedend gebaar gooi ik m'n tas van mijn schouder, veeg mijn uitgelopen mascara weg en loop naar de brug. Eerst keek ik naar links. Daarna keek ik naar rechts. En weer naar links. Langzaam telde ik tot tien. 'Kom op! Je kan het!' Fluisterde ik in mezelf. En de plotselinge woede die toen naar boven kwam, maakte dat ik een aanloop nam en over de brugleuning sprong. Het ijskoude water sloot zich boven me, en waarschijnlijk kon je niets meer zien dat er hier een meisje was geweest. Ik dacht na, voor zover dat nog kon. Nu moest ik volhouden. Ik kronkelde; ik snakte naar adem, maar dacht aan al mijn klasgenoten. Aan Joeri, die nu alleen naar school fietste, voor de zoveelste keer. Aan mijn geheime liefde, Jos. Maar dat alles maakte me nog wanhopiger dan dat ik al was! En voor ik het wist, zag ik het wateroppervlak dichterbij komen. Met een trap was ik weer boven en hapte naar adem. Boos klom ik hijgend weer op de kant en ging met mijn handen op mijn knieën zitten. Heen en weer wiegend dacht ik na. Over Jos. Hij was zo lief! Ik had hem nog nooit gesproken, nog nooit naar hem gelachen. Ja, behalve die ene keer dat hij de deur voor me openhield. Maar verder.... Hij was leuk, knap..... Wild schudde ik met m'n hoofd. Daar moest ik niet aan denken. Waarschijnlijk kon ik hem toch niet bereiken. Ik wist niet eens waar hij woonde! Druipend en bibberend stapte ik op mijn fiets. Eerst moest ik maar een oplossing verzinnen, wat ik verder moest doen. Want waar moest ik nu heen? 'Je had jezelf toch niet naar boven moeten trappen, meisje'. Zei een stemmetje in mijn hoofd. Maar dan? Wat was er dan met me gebeurd? Ik stapte op mijn fiets en negeerde een oude man, die nog riep: 'Ga maar gauw naar huis, zo vat je nog kou!' Keihard fietste ik weg, en onderdrukte de neiging om van mijn fiets te stappen en neer te vallen. Wat moest ik doen?
Wild draaien mijn trappers rond. Doorgaan! Doorgaan! Dreunt het in mijn hoofd. Je mag níet rusten voordat je voorbij het huis aan het einde van de straat bent! Hijgend en met angstige, behuilde ogen draai ik me nog één keer om, maar fiets dan weer door. Nee! Je gaat en kán niet meer terug! Ik schud mijn hoofd. Waarom? Waarom is papa zo? Vroeger, toen zat ik nog op zijn schouders, mocht ik nog op zijn rug zitten. Maar nu....
Snikkend zit ik aan de rivier. Woedend ben ik! Waarom? Waarom doet hij zo? Het kan echt niet langer zo gaan! De dag dat ik uit het ziekenhuis ontslagen werd, kwam ik er bijna ook weer in! Papa was zó boos! Hij dreigde met van alles en nog wat, had me uiteindelijk een klap gegeven waardoor ik tegen de muur viel. Mijn moeder durfde niet, en toen mijn vader eindelijk, nadat hij uitgebreidt de krant had doorgespit naar boven stampte, vroeg m'n moeder of het ging. Nou, nee dus!
Op dat moment neem ik een besluit. Met een woedend gebaar gooi ik m'n tas van mijn schouder, veeg mijn uitgelopen mascara weg en loop naar de brug. Eerst keek ik naar links. Daarna keek ik naar rechts. En weer naar links. Langzaam telde ik tot tien. 'Kom op! Je kan het!' Fluisterde ik in mezelf. En de plotselinge woede die toen naar boven kwam, maakte dat ik een aanloop nam en over de brugleuning sprong. Het ijskoude water sloot zich boven me, en waarschijnlijk kon je niets meer zien dat er hier een meisje was geweest. Ik dacht na, voor zover dat nog kon. Nu moest ik volhouden. Ik kronkelde; ik snakte naar adem, maar dacht aan al mijn klasgenoten. Aan Joeri, die nu alleen naar school fietste, voor de zoveelste keer. Aan mijn geheime liefde, Jos. Maar dat alles maakte me nog wanhopiger dan dat ik al was! En voor ik het wist, zag ik het wateroppervlak dichterbij komen. Met een trap was ik weer boven en hapte naar adem. Boos klom ik hijgend weer op de kant en ging met mijn handen op mijn knieën zitten. Heen en weer wiegend dacht ik na. Over Jos. Hij was zo lief! Ik had hem nog nooit gesproken, nog nooit naar hem gelachen. Ja, behalve die ene keer dat hij de deur voor me openhield. Maar verder.... Hij was leuk, knap..... Wild schudde ik met m'n hoofd. Daar moest ik niet aan denken. Waarschijnlijk kon ik hem toch niet bereiken. Ik wist niet eens waar hij woonde! Druipend en bibberend stapte ik op mijn fiets. Eerst moest ik maar een oplossing verzinnen, wat ik verder moest doen. Want waar moest ik nu heen? 'Je had jezelf toch niet naar boven moeten trappen, meisje'. Zei een stemmetje in mijn hoofd. Maar dan? Wat was er dan met me gebeurd? Ik stapte op mijn fiets en negeerde een oude man, die nog riep: 'Ga maar gauw naar huis, zo vat je nog kou!' Keihard fietste ik weg, en onderdrukte de neiging om van mijn fiets te stappen en neer te vallen. Wat moest ik doen?
vrijdag 6 juli 2012
Thomas en Joyce, zou dat passen?
Compleet doorgedraaid
Dit is een verhaal dat ik ooit voor school heb geschreven. Ik zou graag willen weten hoe je dit verhaal vind, dus plaats A.U.B. een reactie!!!
Versuft doe ik mijn ogen open. "Wat is er gebeurd?" 'Kijk!' Hoor ik in de verte. 'Ze word wakker!' Iemand schud aan mijn arm. "Joyce! Joy! Doe je ogen eens open, word een wakker!?' Weer dat irritante gefluister. Opeens word ik wat helderder. "Kom op, Joy! Doe je ogen eens open!" Moedig ik mezelf aan. Met een ruk sper ik mijn ogen wijd open. 'Nee!' Fluister ik. 'Ga weg, Melissa!' Boven zie ik verbaasde gezichten. 'Waar heeft ze het over?' Wordt er verbaasd gevraagd. Dan herrinner ik me weer wat er gebeurd was.
Gisteravond werd ik meegenomen naar "een leuk cafeetje", zoals haar vriendinnen het noemden. Dat vonden zij zeker, denk ik schamper. Leuk cafeetje hoor! Het heette Xe....Xen...Ja! Xenon! Dat stond op een bord voordat ik naar binnen ging. Melissa, Eva en Julia gaven me eerst een zoet drankje. Het smaakte lekker zoet. Daarna had ik me heel opgelaten gevoeld. Ik zie opeens mezelf voor me. 'Nee!' Kreun ik in me. Ik zie me dansen met een jongen, net iets ouder dan mij, met blond haar. Hij heeft een mooi gezicht en leuke kleren aan. "Het lijkt wel of ik XTC op heb!" Flitst het door mijn hoofd heen. Direct verwerp ik het idee weer. "Dat kan echt never niet." Ik probeer de gebeurtenis verder op te halen, maar met de gedachte dat ik XTC op zou kunnen hebben, lukt me dat niet echt. "Wacht!" Denk ik dan weer. Aan het einde had de jongen gevraagd: 'Wil jij verkering met mij?' En ja hoor, met mijn stomme hoofd had ik ja gezegd! Verlegen liep ik achter de jongen aan, die mij aan mijn hand meetrok naar een hoekje in het café. (Was het eigenlijk wel een café?!) Met een glimlach trok hij mij op zijn schoot, nadat hij met een lachje op een stoel was gaan zitten. Lief keek hij me aan. Hij bracht zijn gezicht dicht bij de mijne. Ik voelde zijn lippen op de mijne. Vol liefde (was het nou echte of XTX-liefde?) beantwoorde ik zijn zoen. Het was vreemd om mijn eerste zoen te hebben in een café. Maar het was heerlijk! Nee, daaraan was niets op aan te merken. Het vreemde was, dat Melissa, Eva en Julia me verwijtend aankeken en daarna niets meer tegen me gezegd hadden. Hoe ik thuis ben gekomen, weet ik niet meer. Ik voelde in mijn broekzak. "Yes! Het briefje zat er nog in! Daar stond immers, hoe belangrijk het ook was, op een verfromfraaid blaadje, het e-mailadres van Thomas!" Vol liefde vervuld staarde ik omhoog naar het plafond. Gelukkig hoorde ik geen fluisterstemmen meer. Langzaam dacht ik weer na. Binnenkort moet ik Thomas eens gaan opzoeken, hoe erg pap en mam het ook verboden hadden om ooit naar een café te gaan. "Thomas en Joyce", dacht ik verliefd na. "Zou dat passen?" Ik hoopte meer dan ooit van wel!
Dit is een verhaal dat ik ooit voor school heb geschreven. Ik zou graag willen weten hoe je dit verhaal vind, dus plaats A.U.B. een reactie!!!
Versuft doe ik mijn ogen open. "Wat is er gebeurd?" 'Kijk!' Hoor ik in de verte. 'Ze word wakker!' Iemand schud aan mijn arm. "Joyce! Joy! Doe je ogen eens open, word een wakker!?' Weer dat irritante gefluister. Opeens word ik wat helderder. "Kom op, Joy! Doe je ogen eens open!" Moedig ik mezelf aan. Met een ruk sper ik mijn ogen wijd open. 'Nee!' Fluister ik. 'Ga weg, Melissa!' Boven zie ik verbaasde gezichten. 'Waar heeft ze het over?' Wordt er verbaasd gevraagd. Dan herrinner ik me weer wat er gebeurd was.
Gisteravond werd ik meegenomen naar "een leuk cafeetje", zoals haar vriendinnen het noemden. Dat vonden zij zeker, denk ik schamper. Leuk cafeetje hoor! Het heette Xe....Xen...Ja! Xenon! Dat stond op een bord voordat ik naar binnen ging. Melissa, Eva en Julia gaven me eerst een zoet drankje. Het smaakte lekker zoet. Daarna had ik me heel opgelaten gevoeld. Ik zie opeens mezelf voor me. 'Nee!' Kreun ik in me. Ik zie me dansen met een jongen, net iets ouder dan mij, met blond haar. Hij heeft een mooi gezicht en leuke kleren aan. "Het lijkt wel of ik XTC op heb!" Flitst het door mijn hoofd heen. Direct verwerp ik het idee weer. "Dat kan echt never niet." Ik probeer de gebeurtenis verder op te halen, maar met de gedachte dat ik XTC op zou kunnen hebben, lukt me dat niet echt. "Wacht!" Denk ik dan weer. Aan het einde had de jongen gevraagd: 'Wil jij verkering met mij?' En ja hoor, met mijn stomme hoofd had ik ja gezegd! Verlegen liep ik achter de jongen aan, die mij aan mijn hand meetrok naar een hoekje in het café. (Was het eigenlijk wel een café?!) Met een glimlach trok hij mij op zijn schoot, nadat hij met een lachje op een stoel was gaan zitten. Lief keek hij me aan. Hij bracht zijn gezicht dicht bij de mijne. Ik voelde zijn lippen op de mijne. Vol liefde (was het nou echte of XTX-liefde?) beantwoorde ik zijn zoen. Het was vreemd om mijn eerste zoen te hebben in een café. Maar het was heerlijk! Nee, daaraan was niets op aan te merken. Het vreemde was, dat Melissa, Eva en Julia me verwijtend aankeken en daarna niets meer tegen me gezegd hadden. Hoe ik thuis ben gekomen, weet ik niet meer. Ik voelde in mijn broekzak. "Yes! Het briefje zat er nog in! Daar stond immers, hoe belangrijk het ook was, op een verfromfraaid blaadje, het e-mailadres van Thomas!" Vol liefde vervuld staarde ik omhoog naar het plafond. Gelukkig hoorde ik geen fluisterstemmen meer. Langzaam dacht ik weer na. Binnenkort moet ik Thomas eens gaan opzoeken, hoe erg pap en mam het ook verboden hadden om ooit naar een café te gaan. "Thomas en Joyce", dacht ik verliefd na. "Zou dat passen?" Ik hoopte meer dan ooit van wel!
HET MEISJE MET DE PROBLEMEN - DEEL 2
Het meisje met de problemen- deel 2
Hier is het tweede deel van het verhaal "Het meisje met de problemen". Hieronder staat weer de link waar je dit verhaal na kunt lezen en natuurlijk een reactie kan plaatsen!
Veel leesplezier!
Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen...
"Melis!! Melissa! Word eens wakker?!" hoorde ik opeens iemand zeggen. "Doe je ogen eens open?" Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. "Het gaat niet." probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. "Ze is wakker! Echt wakker!" Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. "Doet alles zo"n pijn, meisje?" vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. "Mama..." fluisterde ik. "Wat....?" Ik zag mama schrikken. "Sssst..." siste ze. "Alles komt goed." Alles komt goed, alles komt goed...alles komt...alles... Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.
De volgende morgen werd ik, gelukkig met iets minder hoofdpijn dan gister, wakker. Ik opende mijn ogen, maar deed ze gelijk weer dicht, vanwege het felle licht. Ik probeerde het na een paar minuten weer, nu berekend dat er fel licht was. Langzaam probeerde ik me op te richten. Links lag er nog een meisje, die met haar been omhoog lag. Haar hele hoofd was bedekt met wit verband. Er kwam wat beweging in het meisje. Met een juichkreet keek ze opzij. "Je bent wakker!" Riep ze. Moeizaam knikte ik. "Gaat het een beetje?", vervolgde ze wat zachter. "Ja, het gaat wel, bedankt!" Ik plofte weer in mijn bed, wat ik beter niet had kunnen doen. Een pijnscheut schoot door mijn hele lichaam. "Voorzichtig, joh!" Ik deed even mijn ogen open. "Waar....is...mama..?" Vroeg ik schor. "Je moeder?" Vroeg het meisje verbaasd. "Je moeder is even aan het slapen. Ze heeft hier hele nachten gewaakt, je heb wel 4 dagen in coma gelegen. Maar wat is er gebeurd met jou en je moeder? Je moeder heeft allemaal blauwe plekken en bij alles wat ze doet, kreunt ze verschrikkelijk." Ratelt ze verder. "Maar", zei ze, toen ze zag dat Melissa het te kwaad kreeg. "Ze is heel aardig. Heb je geen vader die kan waken, zij is helemaal op! En o ja, je, of nee ik moest bellen als je wakker was." Daarbij drukte ze op een bel die naast haar op haar nachtkastje staat. Een afgrijselijke bel doet me in elkaar schrikken. Bezorgd keek het meisje naar haar en ging toen verder. "Ik ben vergeten om te vertellen hoe ik heet. Ik ben...." Haar stem ging verloren in de deur. Krakend verscheen er een dikke zuster in de deuropening. "Ben je wakker?" Vroeg ze met een lichte, mooie stem. "Tssss", riep het meisje er midden door heen. "Anders zou ik niet gebeld hebben, hoor! Ik...." "Ja, jij bent zo goed, Ester. Je hoort eigenlijk op de afdeling "moeilijke kinderen" te liggen. Of zelfs op afdeling "verwende kinderen"". Verwaand kijkt Ester op mij neer. "Ja, dat vind ik ook!" Glimlachend hoor ik het heerlijke gekibbel aan. Verschrikt kijkt de zuster opeens naar mij. "Word het niet te druk voor je, meis? Anders breng ik je naar een andere, gesloten afdeling neer, als zij te druk is." Met wilde gebaren wijst de zuster naar de geopende deur. "Trouwens, ik ben zuster Olivia. Mooie naam, he? Maar daarvoor kwam ik niet. Ik kwam voor...Ehhhh.... Ja, omdat Ester had gebeld. Ik zou het bijna vergeten!" Knipoogt ze naar mij. Verontwaardigd draait Ester zich om in haar bed. "Wil je wat drinken, misschien?" Vraagt zuster Olivia nu aan mij. Ik denk even na. "Doe maar appelsap." De zuster draait zich heupwiegend om. "En jij, Es?" Vraagt ze op een zoete toon. "Ook appelsap", bromt Ester goedmoedig. Nadat zuster Olivia zich omgedraaid heeft, draait Ester zich weer om. "Nou, ik ben dus Ester, 12 jaar en ga bijna naar het Voortgezet Onderwijs. En jij?" "Ik ben Melissa, ook 12 jaar en ik ga ook bijna naar het voortgezet onderwijs." "Wat leuk!" Roept Ester. Op haar gezicht verschijnt een verdrietige trek. "Wat is er?" Vraag ik voorzichtig. Een paar snikken is het antwoord. Dan zie ik weer iemand in de deuropening. "Mam!!!" Roep ik blij en verrast tegelijk. Moeder vliegt op me af en omhelst me. "Weet jij wat er met me aan de hand is?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik weet het niet allemaal", omzeilt moeder mijn vraag. Onderzoekend kijk ik haar aan. "Echt niet?" "Nee. Maar zo meteen word je onderzocht door de dokter; dan kun je het aan hem vragen." Ik zie dat er wat ernstigs aan de hand is. Een vreemd gevoel bekruipt me. "Kijk!" Wijst Ester. "Daar komt zuster Olivia aan!" "O", begrijpt moeder. "Je hebt al kennisgemaakt met haar." Met een zachte bons zet de zuster de glazen appelsap op de kastjes neer. "Alsjeblieft, meiden! Drinksmakelijk!" "Bedankt", mompel ik. Voor de zoveelste keer zie ik dan weer de deur opengaan. "Ligt hier Melissa Krijgsman?" Vraagt er een jonge man, van zo"n 20 jaar, schat ik.
Ik steek mijn hand op. "Dat ben ik." De jongeman kijkt opgelucht en vraagt dan aan zuster Olivia: "Kunt u haar naar de kamer van dokter Huizinga brengen, zuster?" Deze bijt even op haar lip. De jongeman ziet zijn plan al in duigen vallen. "Alstublieft? Ik....eh...heb nogal...." Luid schiet ik in de lach, als ik het benepen gezicht van de jongen zie. Ook zuster Oliva en moeder schieten in de lach. De jongen kijkt het even aan, maar grijnst dan mee, hoewel, met een boer met kiespijn. Uiteindelijk komt Melissa boven met behulp van haar moeder, zuster Olivia en na wat gekibbel, óók de jongen, die uiteindelijk, na heel veel heen en weer gepraat heeft gezegd dat hij Jim heet. "Ik ben in opleiding voor ziekenhuis medewerker, ik weet nog niet precies wat ik ga doen; daarom kijk ik overal rond", vertelt hij. Ik geniet met volle teugen, na al die teleurstellende gezichten te zien, die moeder op haar gezicht had. Luid schiet ik in de lach als een oude man Jim uitscheld, als het bed tegen zijn rolstoel aankomt. Na een heleboel gekke gezichten getrokken te hebben, komen ze gierend van de lach aan bij dokter Huizinga aan. Deze is het tegenovergestelde van Jim; oud, kijkt wat sacherijnig uit zijn ogen en allesbehalve vrolijk. Met een stuurs gezicht kijkt hij naar de lachende mensen, en roept ze dan tot halt. "Ik heb niet zo veel tijd, dus als jullie even.....serieus kan zijn...."Bromt hij. Direct roept moeder me tot stilte. Haar net zo blije gezicht verandert weer in een, vreemd en bijna verdrietig gezicht. Wat zou er aan de hand zijn? Hardop wil ik de vraag herhalen, maar houd geschrokken mijn mond dicht als ik het strenge gezicht van de dokter zie. Met een zwaai tilt Jim me op de onderzoekstafel en zet met recht overeind, met een kussen in mijn rug. Dokter Huizinga komt langzaam aanlopen, hij zoekt steun bij de kasten en komt uiteindelijk rechts naast mij te staan. "Wat ik gezien heb, is niet best, meisje", begint hij met een rare, niet-te-beschrijven-stem. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen. Mijn spieren spannen zich samen, klaar om de klap op te vangen. Ik hoor de stemmen al: "Je kan nooit meer lopen", of "je moet voor een half jaar in het ziekenhuis blijven". Het ergste wat me kan overkomen is dat wel! "Het heeft niet met je...je...ja, ongeluk te maken", stelt de oude man me gerust. Schuin kijk ik de dokter aan. "Waarmee dan?" Vraag ik met een vlaagje nieuwsgierigheid en angst tegelijk. Meelijdend kijkt hij me aan. "Laten we het eerst ergens anders over hebben", gaat hij opeens op een ander onderwerp over. Wild schud ik mijn hoofd. "Ik wil het weten!" Moeder pakt m"n hand en knijpt zachtjes. Met een vaste stem vraagt de dokter: "Heb je een fijne vader en moeder, thuis?" Een schok gaat door mij heen. "Je vertelt niks, hoor! Aan niemand! Ik ram je helemaal kapot als je iemand vertelt van alles wat ik doe!" Hoor ik vader vertellen in een driftbui, nadat hij los was gegaan. "Ja, mam is heel lief en pap ook", schor probeer ik er nog het goede van te maken. Moeder schud met haar hoofd. "Ik weet alles al, meisje. Ook van je vader!" Ik had het op een of andere manier al verwacht, toch kwam het als een donderslag; ik weet alles al, meisje. Ook van je vader! Dreunt het door mijn hoofd heen. Ook van je vader...
Hier is het tweede deel van het verhaal "Het meisje met de problemen". Hieronder staat weer de link waar je dit verhaal na kunt lezen en natuurlijk een reactie kan plaatsen!
Veel leesplezier!
Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen...
"Melis!! Melissa! Word eens wakker?!" hoorde ik opeens iemand zeggen. "Doe je ogen eens open?" Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. "Het gaat niet." probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. "Ze is wakker! Echt wakker!" Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. "Doet alles zo"n pijn, meisje?" vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. "Mama..." fluisterde ik. "Wat....?" Ik zag mama schrikken. "Sssst..." siste ze. "Alles komt goed." Alles komt goed, alles komt goed...alles komt...alles... Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.
De volgende morgen werd ik, gelukkig met iets minder hoofdpijn dan gister, wakker. Ik opende mijn ogen, maar deed ze gelijk weer dicht, vanwege het felle licht. Ik probeerde het na een paar minuten weer, nu berekend dat er fel licht was. Langzaam probeerde ik me op te richten. Links lag er nog een meisje, die met haar been omhoog lag. Haar hele hoofd was bedekt met wit verband. Er kwam wat beweging in het meisje. Met een juichkreet keek ze opzij. "Je bent wakker!" Riep ze. Moeizaam knikte ik. "Gaat het een beetje?", vervolgde ze wat zachter. "Ja, het gaat wel, bedankt!" Ik plofte weer in mijn bed, wat ik beter niet had kunnen doen. Een pijnscheut schoot door mijn hele lichaam. "Voorzichtig, joh!" Ik deed even mijn ogen open. "Waar....is...mama..?" Vroeg ik schor. "Je moeder?" Vroeg het meisje verbaasd. "Je moeder is even aan het slapen. Ze heeft hier hele nachten gewaakt, je heb wel 4 dagen in coma gelegen. Maar wat is er gebeurd met jou en je moeder? Je moeder heeft allemaal blauwe plekken en bij alles wat ze doet, kreunt ze verschrikkelijk." Ratelt ze verder. "Maar", zei ze, toen ze zag dat Melissa het te kwaad kreeg. "Ze is heel aardig. Heb je geen vader die kan waken, zij is helemaal op! En o ja, je, of nee ik moest bellen als je wakker was." Daarbij drukte ze op een bel die naast haar op haar nachtkastje staat. Een afgrijselijke bel doet me in elkaar schrikken. Bezorgd keek het meisje naar haar en ging toen verder. "Ik ben vergeten om te vertellen hoe ik heet. Ik ben...." Haar stem ging verloren in de deur. Krakend verscheen er een dikke zuster in de deuropening. "Ben je wakker?" Vroeg ze met een lichte, mooie stem. "Tssss", riep het meisje er midden door heen. "Anders zou ik niet gebeld hebben, hoor! Ik...." "Ja, jij bent zo goed, Ester. Je hoort eigenlijk op de afdeling "moeilijke kinderen" te liggen. Of zelfs op afdeling "verwende kinderen"". Verwaand kijkt Ester op mij neer. "Ja, dat vind ik ook!" Glimlachend hoor ik het heerlijke gekibbel aan. Verschrikt kijkt de zuster opeens naar mij. "Word het niet te druk voor je, meis? Anders breng ik je naar een andere, gesloten afdeling neer, als zij te druk is." Met wilde gebaren wijst de zuster naar de geopende deur. "Trouwens, ik ben zuster Olivia. Mooie naam, he? Maar daarvoor kwam ik niet. Ik kwam voor...Ehhhh.... Ja, omdat Ester had gebeld. Ik zou het bijna vergeten!" Knipoogt ze naar mij. Verontwaardigd draait Ester zich om in haar bed. "Wil je wat drinken, misschien?" Vraagt zuster Olivia nu aan mij. Ik denk even na. "Doe maar appelsap." De zuster draait zich heupwiegend om. "En jij, Es?" Vraagt ze op een zoete toon. "Ook appelsap", bromt Ester goedmoedig. Nadat zuster Olivia zich omgedraaid heeft, draait Ester zich weer om. "Nou, ik ben dus Ester, 12 jaar en ga bijna naar het Voortgezet Onderwijs. En jij?" "Ik ben Melissa, ook 12 jaar en ik ga ook bijna naar het voortgezet onderwijs." "Wat leuk!" Roept Ester. Op haar gezicht verschijnt een verdrietige trek. "Wat is er?" Vraag ik voorzichtig. Een paar snikken is het antwoord. Dan zie ik weer iemand in de deuropening. "Mam!!!" Roep ik blij en verrast tegelijk. Moeder vliegt op me af en omhelst me. "Weet jij wat er met me aan de hand is?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik weet het niet allemaal", omzeilt moeder mijn vraag. Onderzoekend kijk ik haar aan. "Echt niet?" "Nee. Maar zo meteen word je onderzocht door de dokter; dan kun je het aan hem vragen." Ik zie dat er wat ernstigs aan de hand is. Een vreemd gevoel bekruipt me. "Kijk!" Wijst Ester. "Daar komt zuster Olivia aan!" "O", begrijpt moeder. "Je hebt al kennisgemaakt met haar." Met een zachte bons zet de zuster de glazen appelsap op de kastjes neer. "Alsjeblieft, meiden! Drinksmakelijk!" "Bedankt", mompel ik. Voor de zoveelste keer zie ik dan weer de deur opengaan. "Ligt hier Melissa Krijgsman?" Vraagt er een jonge man, van zo"n 20 jaar, schat ik.
Ik steek mijn hand op. "Dat ben ik." De jongeman kijkt opgelucht en vraagt dan aan zuster Olivia: "Kunt u haar naar de kamer van dokter Huizinga brengen, zuster?" Deze bijt even op haar lip. De jongeman ziet zijn plan al in duigen vallen. "Alstublieft? Ik....eh...heb nogal...." Luid schiet ik in de lach, als ik het benepen gezicht van de jongen zie. Ook zuster Oliva en moeder schieten in de lach. De jongen kijkt het even aan, maar grijnst dan mee, hoewel, met een boer met kiespijn. Uiteindelijk komt Melissa boven met behulp van haar moeder, zuster Olivia en na wat gekibbel, óók de jongen, die uiteindelijk, na heel veel heen en weer gepraat heeft gezegd dat hij Jim heet. "Ik ben in opleiding voor ziekenhuis medewerker, ik weet nog niet precies wat ik ga doen; daarom kijk ik overal rond", vertelt hij. Ik geniet met volle teugen, na al die teleurstellende gezichten te zien, die moeder op haar gezicht had. Luid schiet ik in de lach als een oude man Jim uitscheld, als het bed tegen zijn rolstoel aankomt. Na een heleboel gekke gezichten getrokken te hebben, komen ze gierend van de lach aan bij dokter Huizinga aan. Deze is het tegenovergestelde van Jim; oud, kijkt wat sacherijnig uit zijn ogen en allesbehalve vrolijk. Met een stuurs gezicht kijkt hij naar de lachende mensen, en roept ze dan tot halt. "Ik heb niet zo veel tijd, dus als jullie even.....serieus kan zijn...."Bromt hij. Direct roept moeder me tot stilte. Haar net zo blije gezicht verandert weer in een, vreemd en bijna verdrietig gezicht. Wat zou er aan de hand zijn? Hardop wil ik de vraag herhalen, maar houd geschrokken mijn mond dicht als ik het strenge gezicht van de dokter zie. Met een zwaai tilt Jim me op de onderzoekstafel en zet met recht overeind, met een kussen in mijn rug. Dokter Huizinga komt langzaam aanlopen, hij zoekt steun bij de kasten en komt uiteindelijk rechts naast mij te staan. "Wat ik gezien heb, is niet best, meisje", begint hij met een rare, niet-te-beschrijven-stem. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen. Mijn spieren spannen zich samen, klaar om de klap op te vangen. Ik hoor de stemmen al: "Je kan nooit meer lopen", of "je moet voor een half jaar in het ziekenhuis blijven". Het ergste wat me kan overkomen is dat wel! "Het heeft niet met je...je...ja, ongeluk te maken", stelt de oude man me gerust. Schuin kijk ik de dokter aan. "Waarmee dan?" Vraag ik met een vlaagje nieuwsgierigheid en angst tegelijk. Meelijdend kijkt hij me aan. "Laten we het eerst ergens anders over hebben", gaat hij opeens op een ander onderwerp over. Wild schud ik mijn hoofd. "Ik wil het weten!" Moeder pakt m"n hand en knijpt zachtjes. Met een vaste stem vraagt de dokter: "Heb je een fijne vader en moeder, thuis?" Een schok gaat door mij heen. "Je vertelt niks, hoor! Aan niemand! Ik ram je helemaal kapot als je iemand vertelt van alles wat ik doe!" Hoor ik vader vertellen in een driftbui, nadat hij los was gegaan. "Ja, mam is heel lief en pap ook", schor probeer ik er nog het goede van te maken. Moeder schud met haar hoofd. "Ik weet alles al, meisje. Ook van je vader!" Ik had het op een of andere manier al verwacht, toch kwam het als een donderslag; ik weet alles al, meisje. Ook van je vader! Dreunt het door mijn hoofd heen. Ook van je vader...
dinsdag 29 mei 2012
Het meisje met de problemen
Hoi lezer,
Bij een opdracht voor school moest ik een verhaal schrijven. Ik heb het gedaan over het mishandelen van kinderen, dit keer een meisje.
Ik hoop dat jullie het mooi vinden, en wil je weten waar het gepubliceerd staat? Kijk dan op:
http://kluitman.nl/index.php?tab=kinderen&actie=verhalen&jv=887
Ook kun je proberen om je eigen geschreven verhaal daar gepubliceerd te krijgen! In ieder geval: Veel succes met lezen en/of je eigen verhaal schrijven en publiceren!!!
Groetjes Nellie
Huilend liep ik naar mijn kamer. Voor de zoveelste keer had mijn vader me geslagen. Moeder probeerde me nog te verdedigen, maar ook dat mislukte. Nog nasniffend liet ik me op mijn bed vallen. Waarom sloeg papa me? Wat deed ik verkeerd, wat had ik misdaan? dacht ik treurig. Moeizaam hees ik mezelf overeind en keek in de spiegel. Ik schrok niet meer. Bijna dagelijks sloeg mijn vader me, bijna dagelijks had ik een gehavend lichaam. Kreunend liet ik me op mijn bureaustoel zakken.
Ik moest nog huiswerk maken, morgen was er weer een dag, op die verschrikkelijke school. Op zich vond ik school niet erg, omdat ik dan niet bij vader hoefde te zijn. Ik hield dan ook wel van leren, maar het feit dat ik helemaal, nou ja, bijna niemand had maakte me niet blij. Ik had alleen maar mijn vriend Joeri. Hij hielp me tenminste nog een beetje, bij hem kon ik uithuilen. Maar zelfs mijn diepste gedachten en verlangen zei ik niet tegen hem. Ook dat mijn vader mij mishandelde, wist niemand.
Voorzichtig bracht ik wat crème aan op mijn gezicht. Gelukkig, geen blauw oog, want dan moest ik me weer afmelden, dan kon ik de volgende dag weer het gezeur van mijn klasgenoten aan horen: ‘Alweer een snipper dag genomen? Lekker uitgeslapen?’ Nou, mooi niet dus!
Opeens zag ik een kaartje van Chris op mijn bureau liggen. Waar kwam die vandaan? Ik zuchtte. Zeker weer van mijn moeder. Langzaam las ik het door.
Je kunt altijd bij Chris terecht. Wat er ook met je is. Misschien gaan je ouders scheiden of word je gepest. Dan kun je met Chris chatten, mailen of bellen. Maar ook als je ergens anders mee zit - of gewoon even van je af wilt kletsen - kun je contact opnemen met Chris.
Telefoon: 0800 - 6312300
Website en chat: www.chris.nl
Mail: help@chris.nl
Nou, daar had ik helemaal geen zin in. Met een onbekende mailen, bellen of chatten. Bah! Ik zuchtte diep.
De volgende morgen liep ik moedeloos naar beneden. Hopelijk was vader zijn boosheid weer kwijt, dan kon ik tenminste zonder ruzie en boosheid naar school. “Ik denk ook altijd aan stomme dingen”, dacht ik wrang. “Maar wat kan je anders, met zo’n vader?” Zacht schoof ik aan tafel en zond een gebedje naar de hemel. Toen ik daar mee klaar was, klonk de snerpende stem van mijn vader: “Moet je nou alweer bidden? Ik geloof allang niet meer dat er een God bestaat! Geloof jij dat wel dan?” sneerde hij er direct achteraan. Wild draaide ik me om. “Ik hoop en bid nog steeds dat ik ooit een vader krijg die goed voor me zorgt!” snauwde ik. Direct hield ik verschrikt mijn mond. Wat had ik nou weer gezegd? Bang pakte ik een boterham uit de zak en keek toen snel naar mijn vader. Die had grote ogen opgezet en sprong woedend op: “Dát laat ik me niet zeggen!!! Ik…ik…zal je!!” riep hij. Beschermend vouwde ik mijn handen om mijn hoofd en zond voor de tweede keer, nu een schietgebedje, naar de hemel. “Heer, help mij!” Vader zocht ondertussen iets waarmee hij mij kon slaan. Toen hij dat niet kon vinden, riep hij moeder, die verschrikt naar beneden kwam stommelen. “Waar heb je dat…die….” Verder kon hij niet praten, want buiten klonk het overbekende belletje. Joeri! schoot het door mijn hoofd heen. Snel propte ik nog een boterham in m’n mond, griste een cracker mee en rende naar buiten. “O nee! Mijn jas!!!” dacht ik en rende weer naar binnen.
Daar stonden vader en moeder een verschrikkelijke, eindeloze discussie te houden over het mishandelen van kinderen. Tenminste, dat zei mam. Vader riep nijdig: “Mishandelen? Noem jij dit mishandelen? Nou, echt niet!” “Wat….hoe noem jij dit dan?” vroeg moeder uitdagend. Té uitdagend zelfs, want vader kon zich niet meer beheersen. Woedend pakte hij de stofzuigerslang uit moeders handen en sloeg haar, net zolang tot ze neerviel. Dreigend kwam hij op me aflopen. “Jij ook nog?” vroeg hij met een wreed lachje. Wild schudde ik mijn hoofd, rukte mijn jas van de kapstok en vlóóg naar buiten, weg van vader. Ondertussen pakte ik mijn mobieltje en belde oma op. “Oma….oma….” hijgde ik. “U moet direct komen! Moeder…” Verder kwam ik niet, want daar kwam Joeri aanlopen. “Wat hoorde ik voor gebonk?” vraagt hij wantrouwend. “En waarom loop je zo te hijgen en bel je iemand?” Hij probeerde langs me heen te kijken, maar ik sloeg de deur dicht en duwde hem weer naar zijn fiets. “Over 2 seconden ben ik bij je!”
“1…..2…..” Deed Joeri grijnzend. “Grappig!” snauwde ik hem toe. “Sorry hoor,” zei hij verschrikt en liep naar zijn fiets. “Ben je sacherijnig?” “Ja, ”antwoordde ik. “Ik heb een rothumeur, ga nou weg!” Beledigd klapte hij zijn geopende mond dicht en stapte op. Na 5 minuten zwijgend gefietst te hebben, had ik al spijt. Zuchtend zei ik: “Sorry van net, maar m’n vader…” Verschrikt sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Bijna had ik mijn geheim verklapt! Vragend kijkt Joeri naar me. “Deed irritant,” maakte ik gauw af. “O,” knikte Joeri zogenaamd begrijpend. “Doet mijnes ook weleens!” “Ja”, zei ik wrang. “Alleen dan leuk irritant!” Ik wist dat het raar klonk, maar het was gewoon zo!
Bij Joeri thuis was het altijd gezellig. Hij had nog 2 zusjes van 1 en 3 en 1 broertje van 5 onder hem en 2 zussen van 16 en 19 boven hem. Die waren echt super aardig. Ik ging daarom ook graag naar de familie Roosen. Even was ik héél diep in gedachten verzonken…
Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen…
“Melis!! Melissa! Word eens wakker?!” hoorde ik opeens iemand zeggen. “Doe je ogen eens open?” Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. “Het gaat niet.” probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. “Ze is wakker! Echt wakker!” Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. “Doet alles zo’n pijn, meisje?” vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. “Mama…” fluisterde ik. “Wat….?” Ik zag mama schrikken. “Sssst…” siste ze. “Alles komt goed.” Alles komt goed, alles komt goed..alles komt…alles… Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.
Bij een opdracht voor school moest ik een verhaal schrijven. Ik heb het gedaan over het mishandelen van kinderen, dit keer een meisje.
Ik hoop dat jullie het mooi vinden, en wil je weten waar het gepubliceerd staat? Kijk dan op:
http://kluitman.nl/index.php?tab=kinderen&actie=verhalen&jv=887
Ook kun je proberen om je eigen geschreven verhaal daar gepubliceerd te krijgen! In ieder geval: Veel succes met lezen en/of je eigen verhaal schrijven en publiceren!!!
Groetjes Nellie
HET MEISJE MET DE PROBLEMEN
Door Nellie van Bergeijk (12)Huilend liep ik naar mijn kamer. Voor de zoveelste keer had mijn vader me geslagen. Moeder probeerde me nog te verdedigen, maar ook dat mislukte. Nog nasniffend liet ik me op mijn bed vallen. Waarom sloeg papa me? Wat deed ik verkeerd, wat had ik misdaan? dacht ik treurig. Moeizaam hees ik mezelf overeind en keek in de spiegel. Ik schrok niet meer. Bijna dagelijks sloeg mijn vader me, bijna dagelijks had ik een gehavend lichaam. Kreunend liet ik me op mijn bureaustoel zakken.
Ik moest nog huiswerk maken, morgen was er weer een dag, op die verschrikkelijke school. Op zich vond ik school niet erg, omdat ik dan niet bij vader hoefde te zijn. Ik hield dan ook wel van leren, maar het feit dat ik helemaal, nou ja, bijna niemand had maakte me niet blij. Ik had alleen maar mijn vriend Joeri. Hij hielp me tenminste nog een beetje, bij hem kon ik uithuilen. Maar zelfs mijn diepste gedachten en verlangen zei ik niet tegen hem. Ook dat mijn vader mij mishandelde, wist niemand.
Voorzichtig bracht ik wat crème aan op mijn gezicht. Gelukkig, geen blauw oog, want dan moest ik me weer afmelden, dan kon ik de volgende dag weer het gezeur van mijn klasgenoten aan horen: ‘Alweer een snipper dag genomen? Lekker uitgeslapen?’ Nou, mooi niet dus!
Opeens zag ik een kaartje van Chris op mijn bureau liggen. Waar kwam die vandaan? Ik zuchtte. Zeker weer van mijn moeder. Langzaam las ik het door.
Je kunt altijd bij Chris terecht. Wat er ook met je is. Misschien gaan je ouders scheiden of word je gepest. Dan kun je met Chris chatten, mailen of bellen. Maar ook als je ergens anders mee zit - of gewoon even van je af wilt kletsen - kun je contact opnemen met Chris.
Telefoon: 0800 - 6312300
Website en chat: www.chris.nl
Mail: help@chris.nl
Nou, daar had ik helemaal geen zin in. Met een onbekende mailen, bellen of chatten. Bah! Ik zuchtte diep.
De volgende morgen liep ik moedeloos naar beneden. Hopelijk was vader zijn boosheid weer kwijt, dan kon ik tenminste zonder ruzie en boosheid naar school. “Ik denk ook altijd aan stomme dingen”, dacht ik wrang. “Maar wat kan je anders, met zo’n vader?” Zacht schoof ik aan tafel en zond een gebedje naar de hemel. Toen ik daar mee klaar was, klonk de snerpende stem van mijn vader: “Moet je nou alweer bidden? Ik geloof allang niet meer dat er een God bestaat! Geloof jij dat wel dan?” sneerde hij er direct achteraan. Wild draaide ik me om. “Ik hoop en bid nog steeds dat ik ooit een vader krijg die goed voor me zorgt!” snauwde ik. Direct hield ik verschrikt mijn mond. Wat had ik nou weer gezegd? Bang pakte ik een boterham uit de zak en keek toen snel naar mijn vader. Die had grote ogen opgezet en sprong woedend op: “Dát laat ik me niet zeggen!!! Ik…ik…zal je!!” riep hij. Beschermend vouwde ik mijn handen om mijn hoofd en zond voor de tweede keer, nu een schietgebedje, naar de hemel. “Heer, help mij!” Vader zocht ondertussen iets waarmee hij mij kon slaan. Toen hij dat niet kon vinden, riep hij moeder, die verschrikt naar beneden kwam stommelen. “Waar heb je dat…die….” Verder kon hij niet praten, want buiten klonk het overbekende belletje. Joeri! schoot het door mijn hoofd heen. Snel propte ik nog een boterham in m’n mond, griste een cracker mee en rende naar buiten. “O nee! Mijn jas!!!” dacht ik en rende weer naar binnen.
Daar stonden vader en moeder een verschrikkelijke, eindeloze discussie te houden over het mishandelen van kinderen. Tenminste, dat zei mam. Vader riep nijdig: “Mishandelen? Noem jij dit mishandelen? Nou, echt niet!” “Wat….hoe noem jij dit dan?” vroeg moeder uitdagend. Té uitdagend zelfs, want vader kon zich niet meer beheersen. Woedend pakte hij de stofzuigerslang uit moeders handen en sloeg haar, net zolang tot ze neerviel. Dreigend kwam hij op me aflopen. “Jij ook nog?” vroeg hij met een wreed lachje. Wild schudde ik mijn hoofd, rukte mijn jas van de kapstok en vlóóg naar buiten, weg van vader. Ondertussen pakte ik mijn mobieltje en belde oma op. “Oma….oma….” hijgde ik. “U moet direct komen! Moeder…” Verder kwam ik niet, want daar kwam Joeri aanlopen. “Wat hoorde ik voor gebonk?” vraagt hij wantrouwend. “En waarom loop je zo te hijgen en bel je iemand?” Hij probeerde langs me heen te kijken, maar ik sloeg de deur dicht en duwde hem weer naar zijn fiets. “Over 2 seconden ben ik bij je!”
“1…..2…..” Deed Joeri grijnzend. “Grappig!” snauwde ik hem toe. “Sorry hoor,” zei hij verschrikt en liep naar zijn fiets. “Ben je sacherijnig?” “Ja, ”antwoordde ik. “Ik heb een rothumeur, ga nou weg!” Beledigd klapte hij zijn geopende mond dicht en stapte op. Na 5 minuten zwijgend gefietst te hebben, had ik al spijt. Zuchtend zei ik: “Sorry van net, maar m’n vader…” Verschrikt sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Bijna had ik mijn geheim verklapt! Vragend kijkt Joeri naar me. “Deed irritant,” maakte ik gauw af. “O,” knikte Joeri zogenaamd begrijpend. “Doet mijnes ook weleens!” “Ja”, zei ik wrang. “Alleen dan leuk irritant!” Ik wist dat het raar klonk, maar het was gewoon zo!
Bij Joeri thuis was het altijd gezellig. Hij had nog 2 zusjes van 1 en 3 en 1 broertje van 5 onder hem en 2 zussen van 16 en 19 boven hem. Die waren echt super aardig. Ik ging daarom ook graag naar de familie Roosen. Even was ik héél diep in gedachten verzonken…
Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen…
“Melis!! Melissa! Word eens wakker?!” hoorde ik opeens iemand zeggen. “Doe je ogen eens open?” Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. “Het gaat niet.” probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. “Ze is wakker! Echt wakker!” Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. “Doet alles zo’n pijn, meisje?” vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. “Mama…” fluisterde ik. “Wat….?” Ik zag mama schrikken. “Sssst…” siste ze. “Alles komt goed.” Alles komt goed, alles komt goed..alles komt…alles… Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.
Abonneren op:
Posts (Atom)