Compleet doorgedraaid
Dit is een verhaal dat ik ooit voor school heb geschreven. Ik zou graag willen weten hoe je dit verhaal vind, dus plaats A.U.B. een reactie!!!
Versuft doe ik mijn ogen open. "Wat is er gebeurd?" 'Kijk!' Hoor ik in de verte. 'Ze word wakker!' Iemand schud aan mijn arm. "Joyce! Joy! Doe je ogen eens open, word een wakker!?' Weer dat irritante gefluister. Opeens word ik wat helderder. "Kom op, Joy! Doe je ogen eens open!" Moedig ik mezelf aan. Met een ruk sper ik mijn ogen wijd open. 'Nee!' Fluister ik. 'Ga weg, Melissa!' Boven zie ik verbaasde gezichten. 'Waar heeft ze het over?' Wordt er verbaasd gevraagd. Dan herrinner ik me weer wat er gebeurd was.
Gisteravond werd ik meegenomen naar "een leuk cafeetje", zoals haar vriendinnen het noemden. Dat vonden zij zeker, denk ik schamper. Leuk cafeetje hoor! Het heette Xe....Xen...Ja! Xenon! Dat stond op een bord voordat ik naar binnen ging. Melissa, Eva en Julia gaven me eerst een zoet drankje. Het smaakte lekker zoet. Daarna had ik me heel opgelaten gevoeld. Ik zie opeens mezelf voor me. 'Nee!' Kreun ik in me. Ik zie me dansen met een jongen, net iets ouder dan mij, met blond haar. Hij heeft een mooi gezicht en leuke kleren aan. "Het lijkt wel of ik XTC op heb!" Flitst het door mijn hoofd heen. Direct verwerp ik het idee weer. "Dat kan echt never niet." Ik probeer de gebeurtenis verder op te halen, maar met de gedachte dat ik XTC op zou kunnen hebben, lukt me dat niet echt. "Wacht!" Denk ik dan weer. Aan het einde had de jongen gevraagd: 'Wil jij verkering met mij?' En ja hoor, met mijn stomme hoofd had ik ja gezegd! Verlegen liep ik achter de jongen aan, die mij aan mijn hand meetrok naar een hoekje in het café. (Was het eigenlijk wel een café?!) Met een glimlach trok hij mij op zijn schoot, nadat hij met een lachje op een stoel was gaan zitten. Lief keek hij me aan. Hij bracht zijn gezicht dicht bij de mijne. Ik voelde zijn lippen op de mijne. Vol liefde (was het nou echte of XTX-liefde?) beantwoorde ik zijn zoen. Het was vreemd om mijn eerste zoen te hebben in een café. Maar het was heerlijk! Nee, daaraan was niets op aan te merken. Het vreemde was, dat Melissa, Eva en Julia me verwijtend aankeken en daarna niets meer tegen me gezegd hadden. Hoe ik thuis ben gekomen, weet ik niet meer. Ik voelde in mijn broekzak. "Yes! Het briefje zat er nog in! Daar stond immers, hoe belangrijk het ook was, op een verfromfraaid blaadje, het e-mailadres van Thomas!" Vol liefde vervuld staarde ik omhoog naar het plafond. Gelukkig hoorde ik geen fluisterstemmen meer. Langzaam dacht ik weer na. Binnenkort moet ik Thomas eens gaan opzoeken, hoe erg pap en mam het ook verboden hadden om ooit naar een café te gaan. "Thomas en Joyce", dacht ik verliefd na. "Zou dat passen?" Ik hoopte meer dan ooit van wel!
vrijdag 6 juli 2012
HET MEISJE MET DE PROBLEMEN - DEEL 2
Het meisje met de problemen- deel 2
Hier is het tweede deel van het verhaal "Het meisje met de problemen". Hieronder staat weer de link waar je dit verhaal na kunt lezen en natuurlijk een reactie kan plaatsen!
Veel leesplezier!
Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen...
"Melis!! Melissa! Word eens wakker?!" hoorde ik opeens iemand zeggen. "Doe je ogen eens open?" Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. "Het gaat niet." probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. "Ze is wakker! Echt wakker!" Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. "Doet alles zo"n pijn, meisje?" vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. "Mama..." fluisterde ik. "Wat....?" Ik zag mama schrikken. "Sssst..." siste ze. "Alles komt goed." Alles komt goed, alles komt goed...alles komt...alles... Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.
De volgende morgen werd ik, gelukkig met iets minder hoofdpijn dan gister, wakker. Ik opende mijn ogen, maar deed ze gelijk weer dicht, vanwege het felle licht. Ik probeerde het na een paar minuten weer, nu berekend dat er fel licht was. Langzaam probeerde ik me op te richten. Links lag er nog een meisje, die met haar been omhoog lag. Haar hele hoofd was bedekt met wit verband. Er kwam wat beweging in het meisje. Met een juichkreet keek ze opzij. "Je bent wakker!" Riep ze. Moeizaam knikte ik. "Gaat het een beetje?", vervolgde ze wat zachter. "Ja, het gaat wel, bedankt!" Ik plofte weer in mijn bed, wat ik beter niet had kunnen doen. Een pijnscheut schoot door mijn hele lichaam. "Voorzichtig, joh!" Ik deed even mijn ogen open. "Waar....is...mama..?" Vroeg ik schor. "Je moeder?" Vroeg het meisje verbaasd. "Je moeder is even aan het slapen. Ze heeft hier hele nachten gewaakt, je heb wel 4 dagen in coma gelegen. Maar wat is er gebeurd met jou en je moeder? Je moeder heeft allemaal blauwe plekken en bij alles wat ze doet, kreunt ze verschrikkelijk." Ratelt ze verder. "Maar", zei ze, toen ze zag dat Melissa het te kwaad kreeg. "Ze is heel aardig. Heb je geen vader die kan waken, zij is helemaal op! En o ja, je, of nee ik moest bellen als je wakker was." Daarbij drukte ze op een bel die naast haar op haar nachtkastje staat. Een afgrijselijke bel doet me in elkaar schrikken. Bezorgd keek het meisje naar haar en ging toen verder. "Ik ben vergeten om te vertellen hoe ik heet. Ik ben...." Haar stem ging verloren in de deur. Krakend verscheen er een dikke zuster in de deuropening. "Ben je wakker?" Vroeg ze met een lichte, mooie stem. "Tssss", riep het meisje er midden door heen. "Anders zou ik niet gebeld hebben, hoor! Ik...." "Ja, jij bent zo goed, Ester. Je hoort eigenlijk op de afdeling "moeilijke kinderen" te liggen. Of zelfs op afdeling "verwende kinderen"". Verwaand kijkt Ester op mij neer. "Ja, dat vind ik ook!" Glimlachend hoor ik het heerlijke gekibbel aan. Verschrikt kijkt de zuster opeens naar mij. "Word het niet te druk voor je, meis? Anders breng ik je naar een andere, gesloten afdeling neer, als zij te druk is." Met wilde gebaren wijst de zuster naar de geopende deur. "Trouwens, ik ben zuster Olivia. Mooie naam, he? Maar daarvoor kwam ik niet. Ik kwam voor...Ehhhh.... Ja, omdat Ester had gebeld. Ik zou het bijna vergeten!" Knipoogt ze naar mij. Verontwaardigd draait Ester zich om in haar bed. "Wil je wat drinken, misschien?" Vraagt zuster Olivia nu aan mij. Ik denk even na. "Doe maar appelsap." De zuster draait zich heupwiegend om. "En jij, Es?" Vraagt ze op een zoete toon. "Ook appelsap", bromt Ester goedmoedig. Nadat zuster Olivia zich omgedraaid heeft, draait Ester zich weer om. "Nou, ik ben dus Ester, 12 jaar en ga bijna naar het Voortgezet Onderwijs. En jij?" "Ik ben Melissa, ook 12 jaar en ik ga ook bijna naar het voortgezet onderwijs." "Wat leuk!" Roept Ester. Op haar gezicht verschijnt een verdrietige trek. "Wat is er?" Vraag ik voorzichtig. Een paar snikken is het antwoord. Dan zie ik weer iemand in de deuropening. "Mam!!!" Roep ik blij en verrast tegelijk. Moeder vliegt op me af en omhelst me. "Weet jij wat er met me aan de hand is?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik weet het niet allemaal", omzeilt moeder mijn vraag. Onderzoekend kijk ik haar aan. "Echt niet?" "Nee. Maar zo meteen word je onderzocht door de dokter; dan kun je het aan hem vragen." Ik zie dat er wat ernstigs aan de hand is. Een vreemd gevoel bekruipt me. "Kijk!" Wijst Ester. "Daar komt zuster Olivia aan!" "O", begrijpt moeder. "Je hebt al kennisgemaakt met haar." Met een zachte bons zet de zuster de glazen appelsap op de kastjes neer. "Alsjeblieft, meiden! Drinksmakelijk!" "Bedankt", mompel ik. Voor de zoveelste keer zie ik dan weer de deur opengaan. "Ligt hier Melissa Krijgsman?" Vraagt er een jonge man, van zo"n 20 jaar, schat ik.
Ik steek mijn hand op. "Dat ben ik." De jongeman kijkt opgelucht en vraagt dan aan zuster Olivia: "Kunt u haar naar de kamer van dokter Huizinga brengen, zuster?" Deze bijt even op haar lip. De jongeman ziet zijn plan al in duigen vallen. "Alstublieft? Ik....eh...heb nogal...." Luid schiet ik in de lach, als ik het benepen gezicht van de jongen zie. Ook zuster Oliva en moeder schieten in de lach. De jongen kijkt het even aan, maar grijnst dan mee, hoewel, met een boer met kiespijn. Uiteindelijk komt Melissa boven met behulp van haar moeder, zuster Olivia en na wat gekibbel, óók de jongen, die uiteindelijk, na heel veel heen en weer gepraat heeft gezegd dat hij Jim heet. "Ik ben in opleiding voor ziekenhuis medewerker, ik weet nog niet precies wat ik ga doen; daarom kijk ik overal rond", vertelt hij. Ik geniet met volle teugen, na al die teleurstellende gezichten te zien, die moeder op haar gezicht had. Luid schiet ik in de lach als een oude man Jim uitscheld, als het bed tegen zijn rolstoel aankomt. Na een heleboel gekke gezichten getrokken te hebben, komen ze gierend van de lach aan bij dokter Huizinga aan. Deze is het tegenovergestelde van Jim; oud, kijkt wat sacherijnig uit zijn ogen en allesbehalve vrolijk. Met een stuurs gezicht kijkt hij naar de lachende mensen, en roept ze dan tot halt. "Ik heb niet zo veel tijd, dus als jullie even.....serieus kan zijn...."Bromt hij. Direct roept moeder me tot stilte. Haar net zo blije gezicht verandert weer in een, vreemd en bijna verdrietig gezicht. Wat zou er aan de hand zijn? Hardop wil ik de vraag herhalen, maar houd geschrokken mijn mond dicht als ik het strenge gezicht van de dokter zie. Met een zwaai tilt Jim me op de onderzoekstafel en zet met recht overeind, met een kussen in mijn rug. Dokter Huizinga komt langzaam aanlopen, hij zoekt steun bij de kasten en komt uiteindelijk rechts naast mij te staan. "Wat ik gezien heb, is niet best, meisje", begint hij met een rare, niet-te-beschrijven-stem. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen. Mijn spieren spannen zich samen, klaar om de klap op te vangen. Ik hoor de stemmen al: "Je kan nooit meer lopen", of "je moet voor een half jaar in het ziekenhuis blijven". Het ergste wat me kan overkomen is dat wel! "Het heeft niet met je...je...ja, ongeluk te maken", stelt de oude man me gerust. Schuin kijk ik de dokter aan. "Waarmee dan?" Vraag ik met een vlaagje nieuwsgierigheid en angst tegelijk. Meelijdend kijkt hij me aan. "Laten we het eerst ergens anders over hebben", gaat hij opeens op een ander onderwerp over. Wild schud ik mijn hoofd. "Ik wil het weten!" Moeder pakt m"n hand en knijpt zachtjes. Met een vaste stem vraagt de dokter: "Heb je een fijne vader en moeder, thuis?" Een schok gaat door mij heen. "Je vertelt niks, hoor! Aan niemand! Ik ram je helemaal kapot als je iemand vertelt van alles wat ik doe!" Hoor ik vader vertellen in een driftbui, nadat hij los was gegaan. "Ja, mam is heel lief en pap ook", schor probeer ik er nog het goede van te maken. Moeder schud met haar hoofd. "Ik weet alles al, meisje. Ook van je vader!" Ik had het op een of andere manier al verwacht, toch kwam het als een donderslag; ik weet alles al, meisje. Ook van je vader! Dreunt het door mijn hoofd heen. Ook van je vader...
Hier is het tweede deel van het verhaal "Het meisje met de problemen". Hieronder staat weer de link waar je dit verhaal na kunt lezen en natuurlijk een reactie kan plaatsen!
Veel leesplezier!
Tuut!!! TUUUTUUUT!!!! Klonk het opeens naast me. Ik voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Toen werd het zwart voor mijn ogen...
"Melis!! Melissa! Word eens wakker?!" hoorde ik opeens iemand zeggen. "Doe je ogen eens open?" Het klonk haast smekend. Verward probeerde ik mijn ogen open te doen. "Het gaat niet." probeerde ik te zeggen. Alleen was alles wat ik zei, maar een krassend geluid. Verrast sloeg iemand de handen in elkaar. "Ze is wakker! Echt wakker!" Iemand schudde aan mijn schouder. Kreunend dook ik in elkaar. "Doet alles zo"n pijn, meisje?" vroeg dezelfde stem. Ik probeerde te knikken, maar dat lukte bijna niet. Heel langzaam lukte het om mijn ogen te openen. "Mama..." fluisterde ik. "Wat....?" Ik zag mama schrikken. "Sssst..." siste ze. "Alles komt goed." Alles komt goed, alles komt goed...alles komt...alles... Het zoemde door mijn hoofd. Tevreden sliep ik in.
De volgende morgen werd ik, gelukkig met iets minder hoofdpijn dan gister, wakker. Ik opende mijn ogen, maar deed ze gelijk weer dicht, vanwege het felle licht. Ik probeerde het na een paar minuten weer, nu berekend dat er fel licht was. Langzaam probeerde ik me op te richten. Links lag er nog een meisje, die met haar been omhoog lag. Haar hele hoofd was bedekt met wit verband. Er kwam wat beweging in het meisje. Met een juichkreet keek ze opzij. "Je bent wakker!" Riep ze. Moeizaam knikte ik. "Gaat het een beetje?", vervolgde ze wat zachter. "Ja, het gaat wel, bedankt!" Ik plofte weer in mijn bed, wat ik beter niet had kunnen doen. Een pijnscheut schoot door mijn hele lichaam. "Voorzichtig, joh!" Ik deed even mijn ogen open. "Waar....is...mama..?" Vroeg ik schor. "Je moeder?" Vroeg het meisje verbaasd. "Je moeder is even aan het slapen. Ze heeft hier hele nachten gewaakt, je heb wel 4 dagen in coma gelegen. Maar wat is er gebeurd met jou en je moeder? Je moeder heeft allemaal blauwe plekken en bij alles wat ze doet, kreunt ze verschrikkelijk." Ratelt ze verder. "Maar", zei ze, toen ze zag dat Melissa het te kwaad kreeg. "Ze is heel aardig. Heb je geen vader die kan waken, zij is helemaal op! En o ja, je, of nee ik moest bellen als je wakker was." Daarbij drukte ze op een bel die naast haar op haar nachtkastje staat. Een afgrijselijke bel doet me in elkaar schrikken. Bezorgd keek het meisje naar haar en ging toen verder. "Ik ben vergeten om te vertellen hoe ik heet. Ik ben...." Haar stem ging verloren in de deur. Krakend verscheen er een dikke zuster in de deuropening. "Ben je wakker?" Vroeg ze met een lichte, mooie stem. "Tssss", riep het meisje er midden door heen. "Anders zou ik niet gebeld hebben, hoor! Ik...." "Ja, jij bent zo goed, Ester. Je hoort eigenlijk op de afdeling "moeilijke kinderen" te liggen. Of zelfs op afdeling "verwende kinderen"". Verwaand kijkt Ester op mij neer. "Ja, dat vind ik ook!" Glimlachend hoor ik het heerlijke gekibbel aan. Verschrikt kijkt de zuster opeens naar mij. "Word het niet te druk voor je, meis? Anders breng ik je naar een andere, gesloten afdeling neer, als zij te druk is." Met wilde gebaren wijst de zuster naar de geopende deur. "Trouwens, ik ben zuster Olivia. Mooie naam, he? Maar daarvoor kwam ik niet. Ik kwam voor...Ehhhh.... Ja, omdat Ester had gebeld. Ik zou het bijna vergeten!" Knipoogt ze naar mij. Verontwaardigd draait Ester zich om in haar bed. "Wil je wat drinken, misschien?" Vraagt zuster Olivia nu aan mij. Ik denk even na. "Doe maar appelsap." De zuster draait zich heupwiegend om. "En jij, Es?" Vraagt ze op een zoete toon. "Ook appelsap", bromt Ester goedmoedig. Nadat zuster Olivia zich omgedraaid heeft, draait Ester zich weer om. "Nou, ik ben dus Ester, 12 jaar en ga bijna naar het Voortgezet Onderwijs. En jij?" "Ik ben Melissa, ook 12 jaar en ik ga ook bijna naar het voortgezet onderwijs." "Wat leuk!" Roept Ester. Op haar gezicht verschijnt een verdrietige trek. "Wat is er?" Vraag ik voorzichtig. Een paar snikken is het antwoord. Dan zie ik weer iemand in de deuropening. "Mam!!!" Roep ik blij en verrast tegelijk. Moeder vliegt op me af en omhelst me. "Weet jij wat er met me aan de hand is?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik weet het niet allemaal", omzeilt moeder mijn vraag. Onderzoekend kijk ik haar aan. "Echt niet?" "Nee. Maar zo meteen word je onderzocht door de dokter; dan kun je het aan hem vragen." Ik zie dat er wat ernstigs aan de hand is. Een vreemd gevoel bekruipt me. "Kijk!" Wijst Ester. "Daar komt zuster Olivia aan!" "O", begrijpt moeder. "Je hebt al kennisgemaakt met haar." Met een zachte bons zet de zuster de glazen appelsap op de kastjes neer. "Alsjeblieft, meiden! Drinksmakelijk!" "Bedankt", mompel ik. Voor de zoveelste keer zie ik dan weer de deur opengaan. "Ligt hier Melissa Krijgsman?" Vraagt er een jonge man, van zo"n 20 jaar, schat ik.
Ik steek mijn hand op. "Dat ben ik." De jongeman kijkt opgelucht en vraagt dan aan zuster Olivia: "Kunt u haar naar de kamer van dokter Huizinga brengen, zuster?" Deze bijt even op haar lip. De jongeman ziet zijn plan al in duigen vallen. "Alstublieft? Ik....eh...heb nogal...." Luid schiet ik in de lach, als ik het benepen gezicht van de jongen zie. Ook zuster Oliva en moeder schieten in de lach. De jongen kijkt het even aan, maar grijnst dan mee, hoewel, met een boer met kiespijn. Uiteindelijk komt Melissa boven met behulp van haar moeder, zuster Olivia en na wat gekibbel, óók de jongen, die uiteindelijk, na heel veel heen en weer gepraat heeft gezegd dat hij Jim heet. "Ik ben in opleiding voor ziekenhuis medewerker, ik weet nog niet precies wat ik ga doen; daarom kijk ik overal rond", vertelt hij. Ik geniet met volle teugen, na al die teleurstellende gezichten te zien, die moeder op haar gezicht had. Luid schiet ik in de lach als een oude man Jim uitscheld, als het bed tegen zijn rolstoel aankomt. Na een heleboel gekke gezichten getrokken te hebben, komen ze gierend van de lach aan bij dokter Huizinga aan. Deze is het tegenovergestelde van Jim; oud, kijkt wat sacherijnig uit zijn ogen en allesbehalve vrolijk. Met een stuurs gezicht kijkt hij naar de lachende mensen, en roept ze dan tot halt. "Ik heb niet zo veel tijd, dus als jullie even.....serieus kan zijn...."Bromt hij. Direct roept moeder me tot stilte. Haar net zo blije gezicht verandert weer in een, vreemd en bijna verdrietig gezicht. Wat zou er aan de hand zijn? Hardop wil ik de vraag herhalen, maar houd geschrokken mijn mond dicht als ik het strenge gezicht van de dokter zie. Met een zwaai tilt Jim me op de onderzoekstafel en zet met recht overeind, met een kussen in mijn rug. Dokter Huizinga komt langzaam aanlopen, hij zoekt steun bij de kasten en komt uiteindelijk rechts naast mij te staan. "Wat ik gezien heb, is niet best, meisje", begint hij met een rare, niet-te-beschrijven-stem. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen. Mijn spieren spannen zich samen, klaar om de klap op te vangen. Ik hoor de stemmen al: "Je kan nooit meer lopen", of "je moet voor een half jaar in het ziekenhuis blijven". Het ergste wat me kan overkomen is dat wel! "Het heeft niet met je...je...ja, ongeluk te maken", stelt de oude man me gerust. Schuin kijk ik de dokter aan. "Waarmee dan?" Vraag ik met een vlaagje nieuwsgierigheid en angst tegelijk. Meelijdend kijkt hij me aan. "Laten we het eerst ergens anders over hebben", gaat hij opeens op een ander onderwerp over. Wild schud ik mijn hoofd. "Ik wil het weten!" Moeder pakt m"n hand en knijpt zachtjes. Met een vaste stem vraagt de dokter: "Heb je een fijne vader en moeder, thuis?" Een schok gaat door mij heen. "Je vertelt niks, hoor! Aan niemand! Ik ram je helemaal kapot als je iemand vertelt van alles wat ik doe!" Hoor ik vader vertellen in een driftbui, nadat hij los was gegaan. "Ja, mam is heel lief en pap ook", schor probeer ik er nog het goede van te maken. Moeder schud met haar hoofd. "Ik weet alles al, meisje. Ook van je vader!" Ik had het op een of andere manier al verwacht, toch kwam het als een donderslag; ik weet alles al, meisje. Ook van je vader! Dreunt het door mijn hoofd heen. Ook van je vader...
Abonneren op:
Posts (Atom)