Moeder pakt m'n hand en knijpt zachtjes. Met een vaste stem vraagt de dokter:
"Heb je een fijne vader en moeder, thuis?" Een schok gaat door mij heen. "Je
vertelt niks, hoor! Aan niemand! Ik ram je helemaal kapot als je iemand vertelt
van alles wat ik doe!" Hoor ik vader vertellen in een driftbui, nadat hij los
was gegaan. "Ja, mam is heel lief en pap ook", schor probeer ik er nog het goede
van te maken. Moeder schud met haar hoofd. "Ik weet alles al, meisje. Ook van je
vader!" Ik had het op een of andere manier al verwacht, toch kwam het als een
donderslag; ik weet alles al, meisje. Ook van je vader! Dreunt het door mijn
hoofd heen. Ook van je vader..
Wild draaien mijn trappers rond. Doorgaan! Doorgaan! Dreunt het in mijn hoofd. Je mag níet rusten voordat je voorbij het huis aan het einde van de straat bent! Hijgend en met angstige, behuilde ogen draai ik me nog één keer om, maar fiets dan weer door. Nee! Je gaat en kán niet meer terug! Ik schud mijn hoofd. Waarom? Waarom is papa zo? Vroeger, toen zat ik nog op zijn schouders, mocht ik nog op zijn rug zitten. Maar nu....
Snikkend zit ik aan de rivier. Woedend ben ik! Waarom? Waarom doet hij zo? Het kan echt niet langer zo gaan! De dag dat ik uit het ziekenhuis ontslagen werd, kwam ik er bijna ook weer in! Papa was zó boos! Hij dreigde met van alles en nog wat, had me uiteindelijk een klap gegeven waardoor ik tegen de muur viel. Mijn moeder durfde niet, en toen mijn vader eindelijk, nadat hij uitgebreidt de krant had doorgespit naar boven stampte, vroeg m'n moeder of het ging. Nou, nee dus!
Op dat moment neem ik een besluit. Met een woedend gebaar gooi ik m'n tas van mijn schouder, veeg mijn uitgelopen mascara weg en loop naar de brug. Eerst keek ik naar links. Daarna keek ik naar rechts. En weer naar links. Langzaam telde ik tot tien. 'Kom op! Je kan het!' Fluisterde ik in mezelf. En de plotselinge woede die toen naar boven kwam, maakte dat ik een aanloop nam en over de brugleuning sprong. Het ijskoude water sloot zich boven me, en waarschijnlijk kon je niets meer zien dat er hier een meisje was geweest. Ik dacht na, voor zover dat nog kon. Nu moest ik volhouden. Ik kronkelde; ik snakte naar adem, maar dacht aan al mijn klasgenoten. Aan Joeri, die nu alleen naar school fietste, voor de zoveelste keer. Aan mijn geheime liefde, Jos. Maar dat alles maakte me nog wanhopiger dan dat ik al was! En voor ik het wist, zag ik het wateroppervlak dichterbij komen. Met een trap was ik weer boven en hapte naar adem. Boos klom ik hijgend weer op de kant en ging met mijn handen op mijn knieën zitten. Heen en weer wiegend dacht ik na. Over Jos. Hij was zo lief! Ik had hem nog nooit gesproken, nog nooit naar hem gelachen. Ja, behalve die ene keer dat hij de deur voor me openhield. Maar verder.... Hij was leuk, knap..... Wild schudde ik met m'n hoofd. Daar moest ik niet aan denken. Waarschijnlijk kon ik hem toch niet bereiken. Ik wist niet eens waar hij woonde! Druipend en bibberend stapte ik op mijn fiets. Eerst moest ik maar een oplossing verzinnen, wat ik verder moest doen. Want waar moest ik nu heen? 'Je had jezelf toch niet naar boven moeten trappen, meisje'. Zei een stemmetje in mijn hoofd. Maar dan? Wat was er dan met me gebeurd? Ik stapte op mijn fiets en negeerde een oude man, die nog riep: 'Ga maar gauw naar huis, zo vat je nog kou!' Keihard fietste ik weg, en onderdrukte de neiging om van mijn fiets te stappen en neer te vallen. Wat moest ik doen?
